Θα μπορούσα να μιλώ για τον πύργο των Αλαμανέλληδων με αριθμούς, νούμερα και χρονολογίες, όμως σε αυτά τα ιστορικά σπίτια ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο. Δεν είναι ούτε συνωμότης, αλλά ούτε καν φίλος. Απλά κάνει σωστά τη δουλειά του. Μετράει το τικ και το τακ τόσο διαδοχικά ορθά που σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει. Το ρολόι στον τοίχο, κειμήλιο της προηγούμενης γενιάς, προφανώς προικώο του πατέρα προς την κόρη, στέκεται εκεί και μετράει δεκάδες χρόνων αλάνθαστα. Κι εμείς σε μια γωνιά ενός πολύ αναπαυτικού καναπέ μιλάμε για το σήμερα, το χθες, αλλά και για το συναίσθημα που αφήνουν τα σπίτια στους ιδιοκτήτες τους. Όχι όλα τα σπίτια, αν και θεωρώ ότι όλα τα σπίτια κάτι έχουν να πουν, αρκεί να είσαι έτοιμος να τα ακούσεις. Όμως γι’ αυτά τα σπίτια που έχουν διαγράψει μια ιστορική πορεία δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι δέος για το πόσο ασήμαντοι είμαστε όλοι εμείς που τα προσπερνάμε, ενώ εκείνα στέκουν ακάθεκτα στο χρόνο….