Σε μια από τις ωραιότερες περιοχές των ανατολικών ακτών της Λέσβου, βρίσκεται το χωριό Πύργοι Θερμής, σε απόσταση 10 χιλιομέτρων βορειότερα από την πόλη της Μυτιλήνης. Μπροστά στην πανέμορφη αγκαλιά της νησιωτικής αυτής γης, ένας πανέμορφος κόσμος, γεμάτος με σπάνιες χάρες και εικόνες ιδανικές, ξεπροβάλλει μαζί με το φως του ήλιου, ζωγραφίζοντας με τα πιο φανταχτερά χρώματα τον ουρανό και τα σύννεφα, καθώς καθρεφτίζονται στα καταγάλανα νερά της θάλασσας του Αιγαίου. Αγκαλιάζουν στην απεραντοσύνη τους τούτη τη γη, σαν μια αρμονική συμφωνία που αποκαλύπτει τον παραδεισένιο και αγιασμένο τόπο της Θερμής, γαλήνιο, ήρεμο.
σ.α.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Η απελευθέρωση απ' τους Τούρκους

Η 20η Νοεμβρίου 1912, ημέρα Τρίτη και παραμονή της Εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου (προς τιμήν της οποίας είναι αφιερωμένος ο ενοριακός ναός της Θερμής) θα παραμείνει ιστορική για τους κατοίκους του χωριού. Είναι η μέρα που οι απελευθερωτικές Δυνάμεις θα εισέλθουν θριαμβευτικά στη Θερμή της Λέσβου βάζοντας τέλος στη μακρόχρονη τουρκική κατοχή από το 1462...

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Η ειδωλολατρία στην αρχαιότητα

Πλησίον της παραλίας Θερμής στη Λέσβο, υπήρχε στην αρχαιότητα ειδωλολατρικός ναός που λατρευόταν η «θεά» του δωδεκαθέου η Άρτεμις, ως «θεά» της φύσεως και του κυνηγιού. Πριν ασπασθούν την Αλήθεια του Χριστιανισμού, οι αρχαίοι Έλληνες αναζητώντας εξηγήσεις περί των θείων καταβολών τους, πίστευαν περισσότερο από φόβο, στην πλάνη των «θεών» του Ολύμπου, καθώς και σε άλλες θεότητες, οι οποίες ήταν μυθικά και ανύπαρκτα πρόσωπα, που όμως δίδασκαν και υποχρέωναν τους ανθρώπους να βιώνουν την ανηθικότητα, την εγκληματικότητα και την παρανομία, αφού οι ίδιοι οι «θεοί» αναμεταξύ τους εξαπατούνταν, εκδικιόντουσαν και πολεμιόντουσαν...
 Επίσης, στα αρχαία χρόνια λατρευόντουσαν τα βουνά, τα ποτάμια, τα ζώα, τα δέντρα, τα ξύλα καί οι πέτρες. «Θεολόγοι» γίνονταν οι κάθε είδους ποιητές που θεοποιούσαν τα ανθρώπινα πάθη και παρουσίαζαν την αμαρτωλότητα π.χ. του «θεού» Δία που έδερνε την γυναίκα του, την «θεά» Ήρα, η οποία ήταν ζηλιάρα, φθονερή, εκδικητική, με φοβερό μίσος, συγχρόνως και μοιχαλίδα αφού φέρεται να γέννησε τον Ήφαιστο από κρυφή σχέση με τον Κρόνο, που ο Δίας από τον θυμό του γκρέμισε τον νόθο γιο, και για να εκδικηθεί την Ήρα, έμπαινε κρυφά στα σπίτια γυναικών, τις βίαζε κάνοντας νόθα παιδιά όπως π.χ. τον Ηρακλή με την Αλκμήνη! Εξαιτίας της όμορφης «θεάς» Αφροδίτης που αλληλοαπατιόντουσαν με το σύζυγό της «θεό» Άρη, δικαιολογούσαν οι βασιλείς, αλλά και οι απλοί άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, τα πάθη της μοιχείας και της πορνείας, διδασκόμενοι ακόμα ότι ο «θεός» Ποσειδώνας βίασε την αδερφή του, την «θεά» Δήμητρα που την επιθυμούσε διαρκώς! Οι μέθυσοι «θεοί» Διόνυσος και Βάκχος έδιναν το παράδειγμα της κραιπάλης, ενώ επιτρέπονταν και «νομιμοποιούνταν» οι κλεψιές ιδίως των πλουσίων, αφού πρώτος κλέφτης χαρακτηριζόταν ο «θεός» Ερμής, καθώς και ο «θεός» Άρης που αυτός «έφταιγε» για τους πολέμους, μπορώντας έτσι οι άρχοντες να καταστρέφουν και να σκοτώνουν, όπως και ο «θεός» Κρόνος που έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού και έφαγε τα παιδιά του, για να μην του πάρουν την εξουσία! Πίσω από τα είδωλα των ψευτοθεών κρυβόταν οι δαίμονες, που παρέσερναν τους ανθρώπους σε κάθε λογής αμαρτία, καί ως «θεοί» ζητούσαν από τους ανθρώπους θυσίες ζώων, ή ακόμα και ανθρωποθυσίες, μέσω των μάντεων και των ιερέων των ειδωλολατρικών ναών!

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Πριν 5.000 χρόνια...

Πύργοι Θερμής ΛΕΣΒΟΣ
Στους προϊστορικούς χρόνους, πριν από 5.000 και πλέον χρόνια, ήρθαν σε τούτον εδώ τον παραδεισένιο τόπο της Θερμής πρωτόγονοι άνθρωποι, που ολομόναχοι σαν εξόριστοι από τον πραγματικό Παράδεισο, πρωτοεγκαταστάθηκαν σ’ αυτή τη γη. Σε μια εποχή που όλα εδώ, ήταν απάτητα, παρθένα καί φυσικά. Ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που πρώτοι έδωσαν σημασία σε τούτα τα μέρη, καθώς έμοιαζε με παράξενο όνειρο το πώς βρέθηκαν καί πρωτοκατοίκησαν σ’ αυτά τα χώματα...
 Πλάϊ στα ήσυχα βουνά, κοντά στην ήμερη θάλασσα, η ίδια τούτη γη θα τους φιλοξενούσε στην υπόλοιπη ζωή τους καθώς καί τους απογόνους τους. Ποιος ξέρει τι είδους άνθρωποι να ήταν όλοι αυτοί καί τι συγκυρίες τους έφεραν σ’ αυτά τα έρημα ακρογιάλια που μόνο θαλασσοπούλια και ζώα ζούσαν. Οι αρχαίοι τούτοι άνθρωποι σιγά–σιγά θα ορίζανε τους κάμπους, τα χωράφια, τα βοσκοτόπια, τη θάλασσα, τις οικογένειές τους. Όλα μαζί έγιναν η ζωή τους. Κάθε τι είχε τη δική του ξεχωριστή σημασία που ενίσχυε την αγάπη τους για ότι τους περιέβαλε. Αγαπούσαν τη γη που τους έθρεφε, με τους καρπούς της, τα δέντρα, τα ζώα, που ποτίζονταν από τα άφθονα νερά.