Κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος ξεκίνησε το 1914, οι Εγγλέζοι χρησιμοποιούσαν ως αεροδρόμιο τον παραθαλάσσιο κάμπο των Πύργων Θερμής της Λέσβου, όπου καλλιεργούσαν τα σιτάρια και είχαν τα σιταράλωνα οι χωρικοί. Από εκεί απογειωνόντουσαν και εφορμούσαν τα πολεμικά αεροσκάφη για να βομβαρδίσουν στόχους των Γερμανών και όταν επέστρεφαν άδειαζαν τις βόμβες στη θάλασσα πριν προσγειωθούν για λόγους μεγαλύτερης ασφάλειας. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα εντοπίζονται από τους αλιείς τέτοιου είδους βόμβες στο βυθό της θάλασσας που εξουδετερώνονται από πυροτεχνουργούς...
Για να προστατευτούν οι Εγγλέζοι από τις επιθέσεις που δεχόντουσαν από τα εχθρικά αεροσκάφη, αλλά και για να προφυλάξουν τους χωρικούς, είχαν κρεμάσει ως συναγερμό ένα καμπανί πάνω σ’ ένα δρυ που βρίσκεται δίπλα στο εξωκλήσι του Ταξιάρχη, όπου τα παλιά χρόνια ήταν κτισμένος ο Ναός του Αγίου Ευστρατίου και σήμερα διακρίνονται μόνο τα ερειπωμένα τοίχοι και τα θεμέλιά του. Στους συνεχόμενους και παρατεταμένους ήχους του κτυπήματος αυτού του συναγερμού ήξεραν όλοι ότι επίκειται αεροπορική επίθεση και έπρεπε να καλυφθούν. Μετά το πέρας του πολέμου, το καμπανί αυτό παρέμεινε κρεμασμένο στο δρυ, θυμίζοντας στους ντόπιους τις φοβερές στιγμές του πολέμου που τις είχαν ζήσει εντονότατα.
Με την πάροδο του χρόνου, ένας νέος τραγικός πόλεμος σημάδεψε την υφήλιο. Ήταν ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος και το καμπανί στους Πύργους Θερμής, όπως και στον προηγούμενο πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε ως συναγερμός από το 1940 μέχρι που έφυγαν οι Γερμανοί το 1944. Κυρίως σήμαινε στις περιπτώσεις που τα ιταλογερμανικά πολεμικά αεροσκάφη επιτίθονταν για να βομβαρδίσουν τις δεξαμενές καυσίμων στο γειτονικό χωριό των Παμφίλων, αν και παραδόξως όλες οι βόμβες αστοχούσαν και έπεφταν στη θάλασσα! Το καμπανί ειδοποιούσε και τότε ότι θα γινόταν βομβαρδισμός και οι άνθρωποι που τύχαινε να βρίσκονται εκτεθειμένοι στις ασχολίες τους, έτρεχαν να καλυφθούν. Τα παιδιά που έπαιζαν αμέριμνα, ένοιωθαν τον τρόμο και παρατώντας το παιχνίδι τους τρύπωναν στα σπίτια τους φοβισμένα. Μάθημα όλα αυτά τα χρόνια της Κατοχής δεν προλάβαιναν να κάνουν γιατί ήταν συχνές οι επιθέσεις των Γερμανών και διέκοπταν τη διδασκαλία, αφού έπρεπε τα παιδιά να απομακρυνθούν από το σχολείο, φοβούμενοι μην γίνει στόχος των βομβαρδισμών.
Τα επόμενα χρόνια οι Εγγλέζοι εκτιμώντας τη βοήθεια των Ελλήνων, τιμούσαν όσους τους είχαν βοηθήσει κατά την διάρκεια του πολέμου και της αντίστασης. Θυμόντουσαν δε το καμπανί και στην αλληλογραφία που έστελναν στους ντόπιους ηρωϊκούς χωρικούς, τους ρωτούσαν εάν βρισκόταν ακόμα κρεμασμένο πάνω στο δρυ. Πράγματι το καμπανί αυτό κρέμεται πάνω στο δέντρο και χρησιμοποιείται ως καμπάνα για να σημαίνει την έναρξη των Ακολουθιών στον Ταξιάρχη. Παραμένοντας εκεί για ένα διαφορετικό σκοπό. Από σήμαντρο που προειδοποιούσε για την φρίκη του πολέμου, έγινε κάλεσμα ειρήνης και πορείας προς το δρόμο του Θεού.
Στρατής Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου