Το μαρτύριο της Αγίας Ολυμπίας στις Καρυές της Θερμής και ο μετανοημένος πειρατής

Τό ιστορικό της η αγία Ολυμπία τό διηγήθηκε σταδιακά μέ κάθε λεπτομέρεια στά ενύπνια του δόκιμου τότε μοναχού Ζαχαρία Παφλιώτη. Καί μέχρι τώρα, πού ο Ζαχαρίας έχει λάβει το σχήμα του μοναχού μέ τό όνομα Θεοφύλακτος, εξακολουθεί, καθώς είπε, νά τήν ονειρεύεται.

Περιγράφω λεπτομερώς τό ιστορικό, όπως μου τό διηγήθηκε ο ίδιος:...

«Ο πατέρας μου, του είπε η αγία Ολυμπία, ήταν Ιερέας στο ναό του Αγίου Ανδρέα στήν Πάτρα. Η μητέρα μου καταγόταν από τήν Πόλη καί ήταν κόρη ιερέα. Ήταν τέσσερις αδελφές κι ένας αδελφός, πού ήταν αρχιμανδρίτης. Η μία αδελφή της μητέρας μου, η Δωροθέα, έγινε μοναχή καί ήρθε στό μοναστήρι των Καρυών, όπου έγινε ηγουμένη. Όταν εγώ ορφάνεψα, σέ ηλικία 10 ετών, κι από τούς δύο γονείς μου, οι συγγενείς μου μ' έστειλαν κοντά στή θεία μου τή Δωροθέα. Πολύ μικρή ασπάσθηκα τό μοναχισμό καί σέ ηλικία 25 ετών, μετά τό θάνατο της θείας μου, έγινα εγώ ηγουμένη του μοναστηριού.

»Τό 1235, τήν 11η Μαΐου, ανέβηκαν πειρατές στο μοναστήρι μας καί τό κατέστρεψαν. Από τις μοναχές, πού ήμαστε 30, άλλες τις σκότωσαν κι άλλες πήραν σάν τρελές τά βουνά. Εγώ μέ μιά άλλη μοναχή ηλικιωμένη, την Ευφροσύνη, υποστήκαμε τά φοβερότερα μαρτύρια. Εμένα μέ κάρφωσαν μέ τά καρφιά κι εκείνη τήν έκαψαν ζωντανή. Ένας από τούς πειρατές πήρε από τό λαιμό μου τό σταυρό πού φορούσα καί τόν κρέμασε στό δικό του λαιμό. Μετά τήν καταστροφή του μοναστηριού μας, μπήκαν στό πλοιάριό τους καί τράβηξαν γιά τά μικρασιατικά παράλια.

»Έπιασε όμως σφοδρή θαλασσοταραχή καί τό πλοιάριο βυθίστηκε. Όλοι πνίγηκαν, εκτός απ’ αυτόν πού είχε κρεμασμένο τό σταυρό μου στό λαιμό του. Αυτός κατόρθωσε νά σωθεί καί βγήκε κολυμπώντας σ' ένα από τ' αντικρινά νησιά.

»Πικρά μετανιωμένος ο πειρατής γιά τό έγκλημα πού έκαναν, έσφιξε τό σταυρό μου στό στήθος του κι έκλαψε πικρά. Πήγε μετά σ' ένα μοναστήρι, εξομολογήθηκε κι έγινε μοναχός μέ το όνομα Ζωσιμάς. Έζησε λίγα χρόνια εκεί. Έπειτα θέλοντας ν' ασκητέψει, γιά νά σωθούν οι αμαρτίες του, έφυγε σ' ένα βουνό τού Πόντου, όπου έζησε σαράντα χρόνια μέ νηστεία, προσευχή καί δάκρυα. Όταν κατάλαβε ότι πλησίαζε τό τέλος του, θέλησε νά έρθει στις Καρυές, νά προσκυνήσει τόν τόπο αυτόν, πού τόν είχαν ποτίσει μέ αίμα. Ήρθε λοιπόν κι έζησε επί σαράντα μέρες μέσα στά ερείπια του μοναστηριού μας μόνο μέ χόρτα καί προσευχή. Εκεί τόν βρήκαν νεκρό μιά μέρα άλλοι ασκητές καί τόν έθαψαν μέ τό σταυρό μου στό λαιμό του. Ο σταυρός αυτός σώζεται καί θά είσαι εν τη ζωή, Ζαχαρία, όταν βρεθεί. Να τον προσκυνήσεις».

Πηγή: «Καρυές ο λόφος των Αγίων» της Βασιλικής Ράλλη – Εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ