Η Χριστιανική ζωή

Ο άνθρωπος, το «λίαν καλό» δημιούργημα του Θεού, που βιώνει τη διδασκαλία και την ζωή του Χριστού, ακολουθεί την αληθινή και απλανή οδό της πίστεως στον Θεό, στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό. Ζει ως πιστός Χριστιανός έχοντας μέσα του την εικόνα του Θεού που με τις άκτιστες ενέργειές Του εισέρχεται στη ζωή του ανθρώπου αποκαλύπτοντας τα μεγαλεία των θαυμασίων, της σοφίας, των μυστηρίων και των θαυμάτων Του...

Στον θεοσεβή άνθρωπο δίνεται η δυνατότητα να ζήσει στον κόσμο της χάριτος της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού, εκστατικός από το ύψος της Θεολογίας, της Θεογνωσίας καί της Ενσάρκου Οικονομίας. Διάγει καθημερινά τον εν Χριστώ αγώνα καθαρισμού από πάθη και αδυναμίες, αποκτώντας Χριστιανική πνευματική ζωή, ειλικρινή αγάπη που είναι ο ίδιος ο Θεός, καθαρότητα καρδιάς, εμπεδώνοντας ως τρόπο ζωής το Ευαγγέλιο του Χριστού, συμμετέχοντας στα μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας που δίνουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Επιδιώκει την ανυπόκριτη αγάπη προς τον Θεό, τον πλησίον συνάνθρωπο ακόμα και των εχθρών, βαθιά ταπεινοφροσύνη όπως ταπεινός ήταν ο Χριστός, ευσέβεια, ανεκτικότητα, υπομονή, ειρηνική ζωή. Ασκείται στις αρετές με εγκράτεια καί νηστεία για να εξαγνιστεί το σώμα, να ταπεινωθεί η σάρκα, να εκριζωθούν τα πάθη. Μελετά τις θείες Γραφές που προφητικά και εξαγγελτικά αποκαλύπτουν τον Δημιουργό του κόσμου, την αρχή της ζωής. Φυλάσσει με χαρά και προθυμία τις Άγιες Εντολές που μέσα τους βρίσκεται ο Θεός. Εμβαθύνει στα μυστικά της πίστεως, κατανοώντας ότι ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή.

Η ζωή του Χριστιανού είναι αγώνας αρετών για να μην υποταχθεί στην αμαρτία και τις ηδονές. Με έργο ψυχής, ελεημοσύνες από τον κόπο του και όχι από αδικίες, αναπαύοντας αρρώστους, απαλλάσσοντας από κινδύνους, μετατρέποντας την αμαρτία σε μετάνοια. Στους πειρασμούς αφήνεται στη στοργική Πρόνοιά Του, στο θέλημά Του, μαρτυρεί για τον Χριστό με την υπομονή του, νικώντας με την καλοσύνη την κακία, προσευχόμενος γι’ αυτόν που τον λύπησε. Θεωρώντας παιδαγωγικές επισκέψεις αγάπης του Θεού τις δοκιμασίες, τους κόπους, ευχαριστώντας και ελπίζοντας στον Θεό χωρίς να απελπίζεται, δείχνοντας καρτερικότητα στην αρρώστια του σώματος που παραχωρείται για να πλησιάσει κοντά Του. Με τα δάκρυα ποτίζεται η καρδιά του καρποφορώντας αρετές, καθαρίζει η αμαυρωθείσα εικόνα του Θεού, σβήνουν φλόγες κολάσεως. Στηρίζεται στον Θεό και όχι στα χρήματα καί την πλεονεξία, γιατί πλούτη είναι η χάρη και η αγάπη Του. Φροντίζει την ομορφιά της ψυχής, την σωτηρία της, όχι ανέσεις και απολαύσεις της σάρκας, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα, προπάντων είναι πνευματική οντότητα. Ποθεί να αρέσει στον Θεό, ακολουθώντας την Ορθόδοξη παράδοση, το Ορθόδοξο Πνεύμα. Αγαπά την σωφροσύνη, την σεμνότητα, την εσωτερική ισορροπία, την ανεξικακία, την ταπείνωση που είναι το θεμέλιο των αρετών. Φέρει στο πρόσωπό του την ειρήνη του Χριστού. Με το χριστιανικό βίο οδηγεί συνανθρώπους του στον Χριστό.

Ζεί την πραγματική ελευθερία, ως ελευθερία από τα πάθη που την θέση τους καταλαμβάνει η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Ζει θεοπρεπώς, τίμια, καλοπροαίρετα, με ακακία και απλότητα χαρακτήρα. Πράος, σεμνός, με ειλικρινή αγάπη, ενθύμηση Θεού, νικώντας την έργοις και λόγοις αμαρτία, χωρίς να περιφρονεί, να κατακρίνει και να καταλαλεί, λέγοντας και ακούγοντας ωφέλιμους λόγους, εξυγιαίνοντας λογισμούς, κακές αλλοιώσεις, κακά νοήματα. Ανταλλάσσει ύβρεις με ευχές, μίση με ευεργεσίες, μισώντας τα έργα της αμαρτωλής σάρκας. Δεν ζει εγωϊστικά και αυτόνομα, υποδουλωμένος στο δικό του θέλημα που το θυσιάζει για το θέλημα του Θεού και του πλησίον. Διώχνει τη φιλαυτία, δεν περιορίζεται στο εγώ του, αλλά στον χώρο της αγάπης αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Πολεμάει την αλαζονεία, την πλεονεξία κάνοντας το καλό χωρίς να περιμένει ανθρώπινη ανταπόδοση. Αποφεύγει τις τιμές, προσέχει τα σφάλματά του και όχι των άλλων, έχει επιείκεια, ανεκτικότητα, φιλοστοργία, φιλαδελφία, ευλάβεια προς τον Θεό, ήρεμο νού, γαλήνιο, ειρηνικό ακόμα και στον πιο μεγάλο πειρασμό. Αφοσιώνεται στον Χριστό τον Θεό, κατανοώντας τη ματαιότητα του υλικού κόσμου.

Μετανοεί, γνωρίζοντας ότι ο Θεός δέχεται την μετάνοια των αμαρτωλών ανθρώπων. Απομακρύνει αφορμές αμαρτίας, πονηρά έργα, παραδειγματιζόμενος από την αγιότητα των Αποστόλων, Μαρτύρων καί Αγίων που υποδεικνύουν δρόμους σωτηρίας, μεταμορφώσεως, θεώσεως, νίκης της ανθρώπινης φύσης κατά της αμαρτίας και του θανάτου. Εξίσταται από την αγία ζωή της Παναγίας δια της οποίας ενανθρωπήθηκε ο Θεός καί έγινε προσιτός στον άνθρωπο. Παίρνει δύναμη από τον ευλογημένο Σταυρό που πάνω του συντελέσθηκε έργο σωτηρίας του ανθρώπου καί κατηργήθη ο θάνατος. Προσκυνάει τις εικόνες τιμώντας τα εικονιζόμενα πρόσωπα ως πιστούς ανθρώπους του Θεού που Τον υπηρέτησαν με αγιότητα βίου. Ο Θεός φωτίζει το σκοτάδι της καρδιάς του, μέσα του ανθίζει ένας πνευματικός παράδεισος. Κοντά Του βρίσκει παρηγοριά, χαρά, ειρήνη, ωφέλεια, ευτυχία, μακαριότητα, σωτηρία. Αφιερώνει στον Θεό την ύπαρξη, την καρδιά, την σκέψη, την θέλησή του.

Η ζωή του Χριστιανού είναι αγώνας απαλλαγής απ’ την εξουσία του διαβόλου, απομάκρυνσης και αποβολής των αμαρτωλών παθών, της φιλαργυρίας γιατί όσο λιγότερα έχει τόσο ευκολότερα πλησιάζει τον Θεό, της υπερηφανείας, της μνησικακίας για να μην κρατά αδιάκοπη έχθρα προς τον πλησίον, της ακηδίας, φιληδονίας, πορνείας, γαστριμαργίας, βλασφημίας, κενοδοξίας, δεχόμενος όσους τον περιφρονούν καί τον κατηγορούν, της απληστίας που ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται ποτέ. Αποφεύγει την αμαρτωλή ζωή για να μη χάσει την καθαρότητα της ψυχής του, μένοντας δούλος των ακαθάρτων πονηρών λογισμών, ενθυμήσεων, προλήψεων, φαντασιών, γνωρίζοντας ότι τα σαρκικά πάθη και οι επιθυμίες μολύνουν την ψυχή, οδηγώντας στον πνευματικό θάνατο.

Μόνο ότι είναι Θεός καί αλήθεια τον ενδιαφέρει. Με καθαρότητα νου, προσηλωμένο στις θείες αλήθειες, βρίσκει την αληθινή ζωή μέσα στην Εκκλησία, που είναι γι’ αυτόν όσοι άνθρωποι είναι ενωμένοι με τον Χριστό. Η Χριστιανική πίστη βιώνεται μέσα στην ενορία ως σχέση με τους άλλους που μπορεί να είναι αδύναμοι, αμαρτωλοί. Η Εκκλησία είναι το κέντρο της ζωής του. Όπως λατρεύεται ο Θεός από αγγέλους, έτσι και στη γη λατρεύεται από ανθρώπους στην Εκκλησία. Ο πιστός από αγάπη προσεύχεται αδιαλείπτως, ψάλλει ταπεινά, ζεί την μεγαλοπρέπεια των ιερών Ακολουθιών και της υμνολογίας, αγρυπνά, ζητά το έλεος του Θεού, κατανίγεται, αγιάζεται, γνωρίζει τα μυστήρια του Θεού και σώζεται. Δοξολογεί το θεϊκό μεγαλείο Του. Δέεται να συγχωρέσει ο Θεός τα παραπτώματα, τα εκούσια και τα ακούσια, τα εν λόγω, έργω, γνώσει και αγνοία. Προσευχή και άσκηση τον αξιώνουν να αποκτήσει πνευματικά χαρίσματα. Φωτίζεται η διάνοιά του, γαληνεύει η καρδιά του. Ο Θεός δίνει ότι είναι ωφέλιμο για την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του. Ως μέλος της Εκκλησίας ζει τα Άγια μυστήρια ενωμένος με τον Χριστό, ένα Σώμα καί Αίμα, συμμετέχοντας στο Μυστικό Δείπνο της Θείας λειτουργίας και της θείας ζωής, με την οποία εγκαθίσταται στην καρδιά του ο Χριστός. Μεταλαμβάνει τον Χριστό, εις Πνεύματος Αγίου κοινωνία, εφόδιο ζωής, ίαση και κάθαρση, φωτισμό, φυλακτήριο, σωτηρία, αγιασμό ψυχής και σώματος, αποτροπή πάσης φαντασίας, πονηράς πράξεως, ενεργείας διαβολικής. Παρρησία και αγάπη στον Θεό, διόρθωση βίου, ασφάλεια, αύξηση αρετής, τελειότητα, πλήρωμα εντολών, οικείωση της Βασιλείας Του.

Ζεί σωστά την ζωή της Εκκλησίας. Υπακούει, εξομολογείται αράμενος τον Σταυρό των αμαρτιών του, υποτάσσεται στον πνευματικό Γέροντά του, που με την καθοδήγησή του αγωνίζεται ως το τέλος της ζωής του. Σκεπτόμενος την Κρίση, την εμφάνιση ενώπιον του Θεού, επιθυμώντας την Ουράνια Βασιλεία Του, συλλογιζόμενος την αιώνια ανάπαυση των δικαίων και τις τιμωρίες των αμελών. Διατηρώντας άσβεστη φλόγα πίστεως, διαρκή εν Χριστώ μνήμη θανάτου, κατανοώντας ότι εδώ είναι πάροικος και παρεπίδημος, έτοιμος κάθε στιγμή να αντιμετωπίσει ήρεμα το θάνατο ως πέρασμα στην αιώνια ζωή. Πεθαίνοντας για να σταματήσει η αμαρτία, να μην είναι το κακό αθάνατο και ο διάβολος κυρίαρχος. Γνωρίζοντας συνειδητά ότι μεταβαίνει σε μια άλλη διάσταση, εξακολουθώντας να ζει. Όπως Εκείνος ο οποίος «ουκ απέθανε, αλλά καθεύδει», άφθαρτος, αθάνατος. Εκεί όπου Παράδεισος είναι η υπέρτατη ευτυχία της ενώσεως Θεού και ανθρώπου και κόλαση η υπέρτατη δυστυχία που επιλέγεται απ’ τον αμετανόητο άνθρωπο καί διαρκεί αιώνια.

Μέσα από αυτό τον χριστιανικό βίο, διαχέεται το φως της αγάπης που φωτίζει την καρδιά του ανθρώπου και διανοίγει τα μάτια της ψυχής του για να βλέπει τον Θεό που οράται, διότι είναι αισθητή η εμπειρία Θεού «εν Πνεύματι Αγίω».

σ.α.