Ανθισμένη αμυγδαλιά

Η αμυγδαλιά, η νυφούλα του χειμώνα, κατά τον Παπαδιαμάντη ‘’ενθυμίζει πρώιμα όνειρα νεότητας ανυπόμονου’’ και σύμφωνα με θέμα της εφημερίδας ΒΗΜΑ είναι χάρμα οφθαλμών αυτή την εποχή οι ανθισμένες αμυγδαλιές. Οι οποίες δεν είναι, βέβαια, «τρελές που ανθίζουν μέσα στον χιονιά». Η αμυγδαλιά, από τη στιγμή που παράγει μύγδαλα (τα οποία είναι τα σπέρματα με τα οποία δίνουν ζωή στο νέο φυταράκι) εκπληρεί τον προορισμό της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες μελέτες που έγιναν στο Ισραήλ, αν άνθιζε αργότερα θα είχε τον κίνδυνο να εξαφανιστεί. Τούτο επειδή τα λουλούδια της είναι ατελή και δεν τα προτιμούν τα έντομα όταν έχουν άλλη δυνατότητα. Δηλαδή, να πάνε να πάρουν νέκταρ από ένα άλλο λουλούδι. Οπότε δεν θα μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό λουλούδι της αμυγδαλιάς στο θηλυκό για να γονιμοποιηθεί. Όταν όμως η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίς, προλαβαίνει τα πρώτα έντομα που εμφανίζονται προσφέροντάς τους τροφή σε μια εποχή που τίποτε άλλο δεν είναι διαθέσιμο...

Ο Γεώργιος Δροσίνης σε μια ποιητική του έξαρση γράφει:

"Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)

με τα χεράκια της

κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ' από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή (δις)

γλυκά τη φίλησα

της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή

κι έτσι της μίλησα:

Της τίναξα όλα τ' άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)

τι τόσο βιάζεσαι;

Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,

δεν το στοχάζεσαι;

Μονάχη της θε να 'ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις)

τα παιχνιδάκια σου

σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά

και τα γυαλάκια σου.

Σκυφτή γριούλα..."

Η ιστορία της Αμυγδαλιάς περιγράφεται ως ο μύθος που συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής της Αμυγδαλιάς και την αγάπη του Βοριά γι' αυτήν.

Η Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, πανέμορφο, ροδαλό κορίτσι. Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι' αυτό το χειμώνα την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Μια μέρα όμως ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της, την είδε και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή το Βοριά; Τριγυρνούσε θλιμμένος έξω από το παράθυρό της. Ώσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα. Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά σαν όμορφος νεαρός άντρας και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε και δέχτηκε την πρότασή του. Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχοντας και αγκάλιασε το Βοριά. Δεν άντεξε την παγωνιά και απ' το κρύο του ξεψύχησε. Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα.

Η Διδασκάλισσα Σοφία Μακράκη αναφέρεται στην Αμυγδαλιά: “Ο αφυπνιστής της ζωής”

Συμβολίζει την παρθενία, την αγιότητα, την επαγρύπνηση, την ομορφιά και την συζυγική ευτυχία.

Οι Βυζαντινοί την ονόμαζαν θάσια, ο Κάτων και ο Πλίνιος την αναφέρουν ως, Kαρύα η ελληνική.

Στα λεξικά της επιστήμης θα βρείτε με το όνομα: Prunus ή Amygdalus communis Στο διαδύκτιο θα την αναζητήσετε almond

Τα άνθη της αμυγδαλιάς, τα πρώτα λουλούδια του έτους, τα αναγνωρίζουν σαν τα άνθη της “επαγρύπνησης” που στέλνουν τον αισιόδοξο παλμό τους πάνω από την παγωμένη γη, καλώντας τη ζωή νʼ αρχίσει ένα νέο κύκλο στην αέναη διαδικασία της επαναγέννησης της φύσης.

Τρυφερά και ευαίσθητα, τα ανθοπέταλα της αμυγδαλιάς, τολμούν να γίνουν οι αφυπνιστές της ζωής, θυσιαζόμενα στον παγωμένο αέρα. Όμοια με τις ιδιοσυγκρασίες των νεαρών κοριτσιών που είναι αγνές και αθώες, έτοιμες κιʼ αυτές να θυσιαστούν στο κάλεσμα του μεγάλου «Αφυπνιστή, του Έρωτα». Η αμυγδαλιά βιάζεται νʼ ανθίσει, όπως η νέα και ο νέος βιάζεται νʼ αγαπηθεί.

Οι ποιητές μπόρεσαν να δουν αυτές τις ομοιότητες, γιʼ αυτό δανείστηκαν τη χάρη και τη λευκότητα από τα άνθη της, για να περιγράψουν τους ερωτικούς παλμούς της εφηβείας. Ο ποιητής Γ. Δροσίνης δεν έμεινε ασυγκίνητος από την ομορφιά της. Το τραγούδι του «ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά….» ακούστηκε από πολλά χείλη και σε πολλές γλώσσες του κόσμου. Ο Αγγ. Σικελιανός στην αμυγδαλιά θʼ απευθύνει το μέγα ερώτημα του: «Αδελφή μου Αμυγδαλιά, μίλησε μας για το Θεό!» και η Αμυγδαλιά ….άνθισε!

Οι αμυγδαλιές, κατάλευκες ή ροζ, πολύχρονες ή νεαρές, σε μαγνητίζουν σε μια εκστατική ματιά, όταν το βλέμμα σου πέφτει επάνω σʼ αυτή την ολόλευκη ανθοστήλη. Και τότε η ανθρώπινη συνείδηση λεπταίνει, διαχέεται, κι έτσι ανάλαφρη, για μια στιγμή, ανυψώνεται στα ύψιστα μονοπάτια της μοναδικής της ύπαρξης. Χαρούμενη, αφήνεται στις λεπτοφυείς δονήσεις του πάναγνου άνθους της αμυγδαλιάς και βρίσκεται στη χώρα των ιδανικών και των ονείρων της.

Η νεαρή Φυλλίδα, ηρωίδα μιας ερωτικής ιστορίας, που αγάπησε τον γιό του Θησέα, τον Ακάμαντα, είναι μεταμορφωμένη σε αμυγδαλιά, μας λέει ο μύθος.

Όταν ο Ακάμαντας επέστρεφε από την Τροία, τα κύματα έριξαν το πλοίο του στις εκβολές του Στρυμόνα. Ζήτησε φιλοξενία από το βασιλιά της χώρας, του οποίου κόρη ήταν η Φυλλίδα.

Η νέα ερωτεύτηκε τον νεαρό πρίγκιπα και του ζήτησε να την παντρευτεί. Ο Ακάμαντας της υποσχέθηκε γάμο, αφού πάει στην Αθήνα να τακτοποιήσει τις οικογενειακές του υποθέσεις, πριν έλθει να τη συναντήσει οριστικά. Η Φυλλίδα δέχτηκε το προσωρινό χωρισμό.

Η καθορισμένη ημέρα της επιστροφής έφτασε, όμως ο Ακάμας δεν φάνηκε. Εννιά φορές κατέβηκε η Φυλλίδα από τη πόλη στο λιμάνι να δει αν το καράβι του αγαπημένου της έφτασε. Όμως μάταια. Προς ανάμνηση των εννέα αυτών ημερών, ονόμασαν το μέρος, « Εννέα οδοί».

Η Φυλλίδα απελπίστηκε ότι θα ξανάβλεπε ποτέ αυτόν που αγαπούσε. Η νέα μαράζωσε. Οι θεοί από συμπόνια την μεταμόρφωσαν σε δέντρο. Σε αμυγδαλιά χωρίς φύλλα.

Μετά το θάνατο της νέας, ο Ακάμαντας γύρισε πίσω στη Θράκη και έμαθε για την μεταμόρφωση της αρραβωνιαστικιάς του. Πήγε στο μέρος που υπήρχε η αμυγδαλιά και έκλαψε. Αγκάλιασε την άκαρπη αμυγδαλιά και της ζήτησε την συγνώμη του. Το δέντρο πρασίνισε και έβγαλε φύλλα.

Από την ιστορία της Φυλλίδας προέρχεται, καθώς έλεγαν, και η λέξη φύλλα, ενώ πρώτα η ονομασία τους ήταν πέταλα.

Στις εσωτερικές παραδόσεις η αμυγδαλιά συγκαταλέγεται στα Δέντρα της Ζωής και είναι ένα από τα δέντρα της Μεγάλης Μητέρας. Συμβολίζει την παρθενία, το αναπαραγόμενο και την συζυγική ευτυχία.

Στη Κινέζικη παράδοση η αμυγδαλιά συμβολίζει τη θηλυκή ομορφιά, την ψυχική δύναμη στη θλίψη και την τρυφερότητα.

Στην ιρανική παράδοση είναι το Δέντρο του Ουρανού.

Στο χριστιανικό συμβολισμό υποδηλώνει τη θεία εύνοια και επιδοκιμασία. Σε μερικά κείμενα, όπως ο εκκλησιαστής, συναντάμε τα λευκά άνθη της, να συμβολίζουν τα ασημένια μαλλιά της γεροντικής ηλικίας.

Κατά την εβραϊκή μυθολογία τα μπαστούνια του Μωϋσή και του Ααρών ήταν από ξύλο αμυγδαλιάς, (Αριθμοί, ΙΖ.23) και τα άνθη της αμυγδαλιάς ενέπνευσαν τους Ισραηλίτες να σχεδιάσουν την επτάφωτη λυχνία, ένα παραδοσιακό εβραϊκό σύμβολο.

Στη τέχνη είναι το vesica piscis (ελλειψοειδές φωτοστέφανο ή αμυγδαλωτό σχήμα) που περιβάλει τις παρθένες, τις βασίλισσες των Ουρανών. Είναι το «μυστικό αμύγδαλο» που περικλείει τη θεότητα, την αγιότητα, το ιερό.

Το ελλειψοειδές φωτοστέφανο, υποδηλώνει ένα άνοιγμα, μια πύλη, που οι δυο πλευρές του αντιπροσωπεύουν τους αντίθετους πόλους κάθε δυαδικότητας όμως, συχνά απεικονίζεται να περικλείει μια φλόγα ή οποία συμβολίζει το πνεύμα ή μια εκδήλωση της πνευματικής αρχής.

Στις φρυγικές παραδόσεις, η αμυγδαλιά είναι ο πατέρας όλων των πραγμάτων. Αντιπροσωπεύει την Άνοιξη, την επαγρύπνηση και την αφύπνιση. Συνδέεται με τη γέννηση του Άττη, αφού η αμυγδαλιά φύτρωσε από τα όργανα της ερμαφρόδιτης Άγδιστης.

Στην Πεσσινούντα, την χώρα της Μεγάλης Μητέρας των Θεών (της Κυβέλης), μας αφηγείται ο Παυσανίας, έχει γεννηθεί ο παρακάτω μύθος:

Κατά την διάρκεια ενός ονείρου, ο Δίας άφησε να πέσει στη γη το σπέρμα του. Από αυτό το σπέρμα, γεννήθηκε ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα που του έδωσαν το όνομα Άγδιστη.

Το ερμαφρόδιτο αυτό πλάσμα, οι άλλοι θεοί το ευνούχισαν, (πρωτοστάτησε λένε ο Διόνυσος) και από το κομμένο μέλος του, φύτρωσε μια Αμυγδαλιά.

Η κόρη του θεού ποταμού Σαγγάριου, έκοψε ένα αμύγδαλο απʼ αυτό το δέντρο και το έκρυψε στο κόρφο της. Από αυτή τη επαφή μένει έγκυος και φέρνει στο κόσμο ένα παιδί. Η μητέρα του αρνήθηκε να το φροντίσει και το άφησε έκθετο. Την ανατροφή του βρέφους την ανέλαβε ένας τράγος, γιʼ αυτό και πήρε το όνομα Άττης, που στα Φρυγικά, «attagus», σημαίνει τράγος, αλλά έχει και την έννοια του « ο ωραίος».

Όταν μεγάλωσε ο Άττης, απέκτησε μια υπερφυσική ομορφιά. Οι δυο θεές, Άγδιστη ( σʼ αυτή την εμφάνιση είναι μόνο γυναίκα) και Κυβέλη, διεκδικούσαν τον νέο.

Η Άγδιστη ακολουθούσε το ωραίο παλικάρι όπου κι αν πήγαινε. Οι γονείς, που είχαν υιοθετήσει τον Άττη, για να τον γλυτώσουν από το κυνηγητό της, τον έστειλαν στη Πεσσινούντα να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά. Είχε ήδη ψαλλεί ο υμέναιος, όταν φάνηκε στη πόρτα η Άγδιστη. Ο Άττης μόλις την είδε τρομοκρατήθηκε. Παρασυρμένος από τον πανικό του, ευνουχίσθηκε μόνος του και από το τραύμα του πέθανε.

Η Άγδιστη πόνεσε πολύ. Ζήτησε από τους θεούς να μείνει αναλλοίωτο το σώμα του Άττη. Στην πόλη αυτή έφτιαξε ένα ναό, ίδρυσε μια αδελφότητα ιερέων και του δίδαξε πώς να λατρεύουν τον Άττη. Στην αυλή του ναού φύτρωσε μια αμυγδαλιά, σύμβολο της επαγρύπνησης και της αφύπνησης.

Η τέχνη της ΙΚΕΜΠΑΝΑ –Τριτογένεια: Σε όσους αρέσει να διακοσμούν τα σπίτια τους με κλαδιά αμυγδαλιάς, οι παρακάτω συμβουλές θα τους είναι χρήσιμες:

Το κλαδί της αμυγδαλιάς που σας ενθουσίασε, όταν το βλέμμα σας έπεσε πάνω του, είναι το καταλληλότερο για να διακοσμήσει το χώρο σας. Είναι βέβαιο ότι θα σας χαρίσει ομορφιά, χαρούμενη διάθεση, καλή υγεία και κατά συνέπεια αρμονία. Θα αυξήσει με θετική ενέργεια το χώρο που θα το τοποθετήσετε και τα άτομα που θα σας επισκεφθούν, θα σας συγχαρούν για την αισθητική σας.

Τα άνθη της αμυγδαλιάς ακτινοβολούν θετικότητα, καθαρότητα, αγνότητα και ομορφιά. Τα λευκά άνθη μας δημιουργούν διαύγεια και τα ροζ άνθη τρυφερότητα και αγνά αισθήματα.

Οι παραπάνω ιδιότητες, που υπάρχουν σε αφθονία στα άνθη της αμυγδαλιάς είναι πολύτιμες, γιʼ αυτό φροντίστε όταν κόβετε ένα κλαδί, να μη χάνετε καμία ποσότητα ευεργετικής ενέργειας.

Παρατηρήστε με προσοχή ποιο σημείο του κλαδιού είναι πιο εύκολο να κοπεί, χωρίς να τινάξετε άνθη από το υπόλοιπο δέντρο. Όσα περισσότερα άνθη είναι επάνω στο κλαδί σας, τόση περισσότερη ενέργεια θα μεταφέρετε. Για το λόγο αυτό, να κόβετε πάντα τα κλαδιά σας με το ειδικό κλαδευτήρι φυτών και να τα μεταφέρετε με προσοχή στο χώρο σας.

Το κλαδί της αμυγδαλιάς θα εκφραστεί καλύτερα, αν τοποθετηθεί σε ψηλό βάζο και σε χώρο, που θα του επιτρέψει να απλωθεί με άνεση. Απαλλάξτε το σημείο, που θα το διακοσμήσετε, από περιττά αντικείμενα, για να το βοηθήσετε να σας χαρίσει όλη την ωραιότητα του.

Για καλύτερα αποτελέσματα ζητήστε από το ίδιο να βρεί την θέση, που του ταιριάζει, και απολαύστε το άρωμα, το σχήμα και το χρώμα του. Αν είστε από τα άτομα, που χαίρονται να μοιράζονται την ομορφιά με τους άλλους, καλέστε αγαπημένα σας πρόσωπα και θαυμάστε μαζί τους την σύνθεση σας….Τι κλαδί σας θα γίνει ακόμα ωραιότερο!

Πάντα να θυμάστε: δύο –τρία κλαδιά, σωστά τοποθετημένα, αρκούν για να έχουμε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Ας παίρνουμε από τη φύση τόσα, όσα μόνο μας χρειάζονται.