του Χρήστου Μανωλέλλη
Όταν ο Ντυμαζντιέ (Dumazedier)[1] στο Παρίσι το 1962 δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «πολιτισμός του ελεύθερου χρόνου» προκάλεσε μεγάλη συζήτηση μεταξύ επιστημόνων (κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, οικονομολόγων, ιστορικών κ.λ.π.) για το ζήτημα της διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου στη σύγχρονη κοινωνία.
Ο ίδιος τόνισε ότι «ο ελεύθερος χρόνος κλείνει μέσα του όλες τις σαγηνευτικές δυνατότητες της προσωπικής ανάπτυξης του ατόμου» και ότι το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου έχει πλέον καταχωρηθεί στην ιστορία και είναι φαινόμενο πρώτου μεγέθους, έτσι που είναι δύσκολο να το αγνοήσει κανείς...