Ιστορικό εύρεσης εικόνας Αγίου Φιλίππου σε σπήλαιο της Θερμής Λέσβου.

 Στην προέκταση του λόφου των Καρυών, που βρίσκεται το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Λέσβο, εκτείνεται η λοφοσειρά του Παλαμά όπου βρίσκονται σπήλαια στα οποία ασκήτευαν τα παλαιότερα χρόνια πολλοί μοναχοί.

Στο βιβλίο «Η εύρεσις της εικόνας του Αποστόλου Φιλίππου» της Βασιλικής Ράλλη, αναφέρεται ότι επί τουρκοκρατίας στο σπήλαιο του Αγίου Φιλίππου, γύρω στο 1850 συνέβη μία θαυμαστή αποκάλυψη. Ένας βοσκός ονομαζόμενος Χριστόφας ήταν βοσκός στις βουνοσειρές του «Παλαμά». Μαζί με την ευσεβή γυναίκα του Μαρία, πήραν για ψυχοπαίδι τον ορφανό Φίλιππο που τους βοηθούσε στις δουλειές. Ένα βράδυ όμως ο 15χρονος τότε Φίλιππος εξαφανίστηκε και από τότε δεν ξαναγύρισε στο σπίτι.

Στον πύργο της οικογένειας Αλαμανέλλη: Η Αρχόντισσα του πύργου.

 Θα μπορούσα να μιλώ για τον πύργο των Αλαμανέλληδων με αριθμούς, νούμερα και χρονολογίες, όμως σε αυτά τα ιστορικά σπίτια ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο. Δεν είναι ούτε συνωμότης, αλλά ούτε καν φίλος. Απλά κάνει σωστά τη δουλειά του. Μετράει το τικ και το τακ τόσο διαδοχικά ορθά που σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει. Το ρολόι στον τοίχο, κειμήλιο της προηγούμενης γενιάς, προφανώς προικώο του πατέρα προς την κόρη, στέκεται εκεί και μετράει δεκάδες χρόνων αλάνθαστα. Κι εμείς σε μια γωνιά ενός πολύ αναπαυτικού καναπέ μιλάμε για το σήμερα, το χθες, αλλά και για το συναίσθημα που αφήνουν τα σπίτια στους ιδιοκτήτες τους. Όχι όλα τα σπίτια, αν και θεωρώ ότι όλα τα σπίτια κάτι έχουν να πουν, αρκεί να είσαι έτοιμος να τα ακούσεις. Όμως γι’ αυτά τα σπίτια που έχουν διαγράψει μια ιστορική πορεία δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι δέος για το πόσο ασήμαντοι είμαστε όλοι εμείς που τα προσπερνάμε, ενώ εκείνα στέκουν ακάθεκτα στο χρόνο….

«Το γκιρ-γκιρ…»

 

του Νίκου Λικαρδόπουλου

…Και οι γκιργκιράδες, όπως ονόμαζαν τους εαυτούς τους οι θαλασσοδαρμένοι ψαράδες, που αποτελούσαν το πλήρωμα στο μεγάλο μονοκάταρτο καΐκι, το γνωστό γρι-γρι, αλλά και στο μικρότερο βοηθητικό σκαρί, τη σαντάλα ή καϊκάκι, που συρόταν πάντα από πίσω του τραβώντας με τη σειρά της τις ξύλινες βάρκες με τις δυο μεγάλες λάμπες στην πρύμη τους η καθεμιά.

«Άγιος Ιωάννης» ήταν με τ’ όνομα το γρι-γρί, που θυμάμαι αραξοβολημένο στο μικρολίμανο του χωριού μου, ιδιοκτησίας τών αδελφών Ανδριώτη. Του Στέλιου, μηχανικού, του Νίκου, ψαροκαπετάνιου, και του καπετάν Χαρίλαου μέσα σ’ όλα ακόμα και στις οικονομικές δοσοληψίες με τους ψαρομανάβηδες της ιχθυόσκαλας.