Απόσπασμα από αφήγηση της Ευαγγελίας Σαρικέλλη, που «έφυγε» στις 2 Οκτωβρίου του 2023, στα 99 της χρόνια στους Πύργους Θερμής Λέσβου. Η αφήγηση αυτή έγινε διήγημα από την δισέγγονή της Ραφαέλλα Σαρικέλλη μαθήτρια του Δ.Σ. Λουτρόπολης Θερμής και βραβεύτηκε το 2019 στον 11ο διαγωνισμό γραπτού λόγου των εκδόσεων Πατάκη το 2019....
Ο ξεριζωμός μας το 1922.
Οι γονείς μου ήρθαν εδώ το 1922. Πρόσφυγες από το Αϊβαλί. Η μητέρα μου ήξερε καλά γράμματα. Μέχρι τα 14 της πήγαινε σχολείο. Έφτασε μέχρι το Γυμνάσιο. Τότε το λέγανε Ελληνικό. Πήγε μέχρι την Δευτέρα του Ελληνικού. Ήμασταν από καλή οικογένεια και είχαμε τον τρόπο μας
Την ημέρα που έγινε ο διωγμός, η μάνα μου έψηνε ψωμί στον φούρνο. Τους ειδοποίησαν άξαφνα να φύγουν, αλλιώς θα τους σκότωναν οι Τούρκοι. Έφυγε αμέσως. Πήρε μόνο δύο καρβέλια ψωμί για να ταΐζει τα παιδιά της. Πήρε και ένα κουμάρι νερό. Από εκεί που ήταν το σπίτι τους περπάτησαν 10 χιλιόμετρα για να τους ελέγξουν οι Τούρκοι, άμα είχαν χρυσαφικά, για να τους τα πάρουν.
Η αδερφή της μάνας μου είχε πάρει το μωρό της - σαράντα ημερών ήταν - και είχε κρύψει τα χρυσαφικά της μέσα στην φασκιά του μωρού. Οι Τούρκοι δεν το πήραν χαμπάρι! Η γιαγιά μου είχε κρύψει επίσης μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί χρυσαφικά. Ούτε αυτό το πήραν χαμπάρι οι Τούρκοι. Έτσι όταν ήρθαμε στη Μυτιλήνη είχαμε κάτι επάνω μας .
Από το Αϊβαλί ήρθαν και τους πήραν αμερικάνικες βάρκες. Μόλις ξεμπαρκάραμε τους πήγαν στο Κάστρο και μας στέγασαν εκεί. Τους πιο πολλούς πρόσφυγες εκεί τους πήγαν. Όταν γέμισε το κάστρο τους πηγαίνανε κι αλλού. Το τι ταλαιπωρίες περάσανε, ένας θεός το ξέρει. Άστα …
Η μάνα μου τότε ήταν 14 χρονών. Εκεί στο κάστρο γνώρισε έναν Μυτιληνιό στρατιώτη, που φύλαγε σκοπός. Αγαπήθηκαν. Αυτός τη ζήτησε από τη μάνα της και την έφερε στους δικούς του. Η μάνα μου μικροκαμωμένη και γλυκούλα, όπως ήταν τους έκανε πολύ καλή εντύπωση. Σε ένα μήνα παντρεύτηκαν. Έτσι ριζώσαμε εδώ, στους Πύργους Θερμής.
(Από το ΘΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου