Πόσες αναμνήσεις μας φέρνουν αυτές οι παλιές φωτογραφίες; Ποιοι από τους παλιούς εδώ στην περιοχή μας, αλλά και σ' όλο το νησί δεν έχουν να θυμηθούν μόνο όμορφες στιγμές, βλέποντας αυτό το ξακουστό καΐκι, αυτούς τους έντιμους και καλόκαρδους θαλασσινούς, που άφησαν εποχή στον τόπο μας. Το γρι-γρι της "αλεπούς", τα τρία αδέρφια, ο Νικόλας, ο Χαρίλαος και ο Στέλιος, με το πλήρωμά τους, αδερφωμένοι όλοι, δουλευτές της θάλασσας, μοχθηροί βιοπαλαιστές, απλοϊκοί εκφραστές της ήσυχης ζωής.
Όσοι έζησαν μέσα στο καΐκι, έστω και ως περιηγητές, καταλαβαίνουν τις ομορφιές αρμενίζοντας στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και στις δαντελωντές αγκάλες του νησιού, αναζητώντας κοπάδια ψάρια τη μέρα, και μαζεύοντάς τα τη νύχτα κάτω από το φως της λάμπας, έτοιμοι για καλάρισμα και ύστερα για μπαλιγάρισμα των ψαριών με τα κοφίνια μέσα από το σάκο, μέχρι να γεμίσουν όλη την κουβέρτα του καϊκιού, σε σημείο που να μην μπορείς να σταθείς! Και ύστερα στο λιμάνι. Κόσμος, ομορφιές, όλα σαν ζωγραφιές μέσα στη μνήμη του κάθε τυχερού που αξιώθηκε να ζήσει τούτες τις εξαίσιες στιγμές.
Τι άνθρωποι, τι ιστορίες, τι περιπέτειες, τι αναμνήσεις;
σ.α.
σ.α.
Κυριακη μεσημερι ,7/8/2016...Τα τζιτζικια λαλουν, και ΘΥΜΑΜΑΙ με νοσταλγια , το σπιτι του παππου Βαγγελη στους Πυργους Θερμης...Οταν ημουν παιδι,7,8,9 χρονων ερχομασταν με τη μαμα μου και τον αδελφο μου,τα καλοκαιρια στην Ελλάδα και πηγαιναμε στη Λεσβο, για 3-4 εβδομαδες στην Θερμη...Θυμαμαι και νοσταλγω Το ξωκλησι του Αγιου Παντελεημωνος μεσα σε ενα ελαιοκτημα και λιγο πιο πανω απο το σπιτι και λιγο πιο κατω το εξοχικο παλιο αρχοντικο,οπου πισω ειχε φυτεψει αμπελια ο παππους..και μου εδειχνε τα σταφυλακια που περιμενε να μεγαλωσουν...Διπλα η γιαγια Ουρανια με φωναζε να με παει στο κοτετσι να μαζεψουμε φρεσκα αυγουλακια. Τι ομορφη εποχη. Ο θειος Πανος, Θεος σχωρεστον και αυτον,πεθανε απο καρκινο - μας εφτιαζχνε ωρες σαλατες με ροκα και πιλαφι (η σπεσιαλιτε του) με βουτυρο φρεσκο! Καθε πρωι και απογευμα θαλασσα, το βραδυ περπατουσαμε ολοι μαζι προς το Σαρλιτζα να βρουμε τους αλλους παππου γιαγια,και καθομασταν στο ταβερνακι στο λιμανακι θερμης και τρωγαμε καλαμαρακια τηγανητα !(το αγαπημενο μου)...Ομορφα απλα χρονια ξενοιαστα, ολες οι πορτες ξεκλειδωτες παντου,οι ανθρωποι απλοι και γενναιοδωροι..Τωρα δεν εχω που να παω.Ειμαι Ελληνιδα ασθενης και με πολλες δοκιμασιες και χωρις επιδοματα.Τωρα που χρειαζομαι στηριξη, το νησι εγινε αφιλοξενο για μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστε μου, μονο εσυ ξερεις τι περναω.
Καλησπέρα.Πρωτα απο ολα θελω να ευχηθω στην κυρία ο Θεος να δωσει την υγεία της και ο Άγιος Ταξιάρχης ο θαυματουργός θα της στειλει την στηριξη που χρειάζεται.Τα τελευταία χρόνια εμαθα οτι ο πατέρας μου υιοθετήθηκε απο την γιαγια μου η οποια περασε απο το Αϊβαλή στην θερμή Μυτιλήνης.Ο παππούς μου ηταν στρατιωτικός,βρηκα χαρτια που το αποδεικνύουν.Με στεναχωρεί το γεγονος οτι κατάγομαι απο εναν τοσο ομορφο τοπο και δεν ξερω αν εχω συγγενεις .Εστω και αν δεν τον εχω δει απο κοντα ειμαι περηφανη που κρατω λιγο απο εκει.
ΑπάντησηΔιαγραφή