Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Στην Ελλάδα του 2016, στην χώρα της ευημερίας χωρίς ανάπτυξη, της ελευθερίας χωρίς ιδία βούληση, της ανταμοιβής του θύτη με κρατικό χρήμα για την κρίση που προξένησε, της ερήμην ποινικοποίησης του θύματος λόγω φορο-αδυναμίας, της απονομής της δημοκρατίας ως έπαθλο στον πλειοδότη ενός πλειστηριασμού, σαν μια απονομή ελιάς στον πιο ανεξιχνίαστα ντοπαρισμένο αθλητή, του εξευτελισμού της αξίας της ψήφου σε πλέον μικρότερης του ψηφοδελτίου και της “ακαλιμπράριστης” πλέον ηλεκτρονικής ζυγαριάς που βαστιέται από την δικαιοσύνη, τότε σίγουρα στην χώρα αυτή, η γαλήνη και η αρμονία ανήκει σε εκείνους τους Έλληνες και στα εκείνα τα πλάσματα, που προσανατολίζονται σε μια τελείως διαφορετική τάξη πραγμάτων...

Όπου υπάρχει οργανωμένη σκέψη, υπάρχει και τάξη. Η οργανωμένη σκέψη όμως σήμερα απαντάται μόνο στην νέα τάξη. Η οποία εκ του αποτελέσματος παράγει μόνο αταξία. Επομένως η νέα τάξη ισούται της αταξίας. Και έτσι αταξία σήμερα αγέννητο.

Όμως προσοχή, αταξία υπάρχει, όχι αναρχία, προς μεγάλη απογοήτευση της αταξίας. Διότι, η οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής μιας γενικευμένης αταξίας, είχε πάντοτε απώτερο σκοπό την αμφισβήτηση της ίδιας της αναρχίας. Της κατ’ ουσίαν, της κοσμογονικής, της θεϊκής. Διότι, η οργανωμένη σκέψη της εκάστοτε νέας τάξης, δεν μπόρεσε ποτέ να αποκλείσει την μωρία από την εξίσωση της οργανωμένης της σκέψης. Αφού το ειδικότερο δεν μπορεί ποτέ να υπερέχει του γενικότερου.

Και η ερώτηση λοιπόν αέναα παραμένει. Ποιός μπορεί να είναι ο πραγματικά άναρχος και ταυτόχρονα ανέσπερος αυτής της πλάσης τελικά; Ποιός μπόρεσε να καταργήσει τον θάνατο; Ποιός κατόρθωσε τελικά να ζήσει αιώνια;
Οι απαντήσεις όλες αυτές, στα χίλιο-συζητημένα και θεμελιώδη αυτά ερωτήματα της ανθρωπότητας εν γένει, αποκαλύπτονται μόνο μέσα στην απύθμενη ιστορία του Ελλαδικού χώρου. Βρίσκονται μέσα στην τελειότερη και πιο αριστοτεχνική μετάβαση των Ελλήνων από την πληρέστατη αρχαιοελληνική γραμματεία, στην απόλυτη τελείωση της μέσω της ορθής δόξας του Ενός. Και ενώ μάλιστα είναι επανειλημμένως αποδεδειγμένες οι απαντήσεις αυτές, παρόλα αυτά είναι και σήμερα δυστυχώς ακόμα, ματαίως αμφισβητούμενες.

Που αλλού άλλωστε και σε ποιο άλλο έθνος θα μπορούσαν να βρίσκονται; Ποιος άλλος λαός θα μπορούσε ποτέ, με τέτοια επιχειρήματα, τέτοια ιστορία, τέτοια γνώση, τέτοιες αποδείξεις, τόσα βιώματα και με τέτοια προσόντα τελοσπάντων, να ισχυριστεί ότι γνωρίζει και κατέχει την μία και μοναδική τελικά Αλήθεια; Εξού και το ειδικό μένος που ανέκαθεν επιφύλασσαν τα εκάστοτε νεοταξικά ταραχοποιά στοιχεία της λοιπής ανθρωπότητας.

Η εντολή της αγάπης πηγάζει πρωτίστως μέσα από το υπερ-ευλογημένο αυτό οικοπεδάκι που λέγεται Ελλάς και μεταλαμπαδεύεται αιωνίως μέσα από τον πραγματικό Οικουμενισμό που ονομάζεται Ορθοδοξία.

Η εντολή της αγάπης, σημαίνει να μισήσεις την ανομία, την αμαρτία, την πλάνη, όχι τον άνομο, τον αμαρτωλό ή τον πλανεμένο. Ο λόγιος Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος γνωρίσει ότι, είμαστε όλοι πρόσφυγες ουσιαστικά σε αυτό τον κόσμο και ότι η πραγματική πατρίδα όλων δεν βρίσκεται εδώ, αλλά στο επέκεινα, στην αιώνια. Και γνωρίζει επίσης ότι για να φτάσει σε εκείνη την Ιθάκη, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει εδώ, όλες εκείνες τις δοκιμασίες του Οδυσσέα και όλους εκείνους τους δαιμόνιους μνηστήρες τελικά.

Οι θλίψεις υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν τις λάθος δικές μας επιλογές και κατευθύνσεις. Και σε προσωπικό και σε εθνικό επίπεδο. Διότι ναι μεν η ανομία στρέφεται εναντίον του άλλου, αλλά η εκτεταμένη ανομία δε εναντίον του εαυτού.

Το να αναζητά λοιπόν κανείς συνεχώς πράγματα που οι άλλοι έχουν και αυτός δεν έχει, είναι ο ορισμός της ηττοπάθειας. Έχει ήδη χάσει. Το να κατέχει κανείς, ενώ κάποιος άλλος ελέγχει ήδη αυτά που κατέχει και να θεωρεί τον εαυτό του και έξυπνο, είναι ο ορισμός της φαιδρότητας. Τον έχει ήδη κοροϊδέψει. Και το να αναζητά κανείς ακόμα περισσότερα υπό αυτές τις συνθήκες, είναι ο ορισμός της δουλείας. ‘Έχει ήδη εξευτελιστεί.

Ο φιλάργυρος από τον φιλάργυρο πτωχαίνει, ο φιλόνικος από τον φιλόνικο χάνει, ο πονηρός από τον πονηρό εξαπατάται. Ο ανάργυρος; Ο φιλάδελφος; Ο ταπεινός; Ο ολιγαρκής και ο ελεήμων όμως; Από ποιόν;

Ας μην κατηγορεί λοιπόν ο Έλληνας τον Τριαδικό Θεό για την οιαδήποτε θλίψη του. Διότι η αρετή και από τα αρχαιοελληνικά ακόμα χρόνια, δεν ταυτίστηκε ποτέ με την καλοπέραση. Ούτε και η αμαρτία με την κατά φύση- εν Χριστώ ζωή. Ο ασθενής είναι η ασθένεια και ο γιατρός ο γιατρός του. Ο ασθενής αδικεί τον εαυτό του, όχι ο γιατρός. Ποτέ κανείς ασθενής δεν κατηγόρησε τον γιατρό του για τις ευεργετικούς περιορισμούς που του συνέστησε.

Αν ο ασθενής όμως δεν έχει επίγνωση της ασθένειας του, πως θα αναζητήσει θεραπεία; Με τι έρεισμα θα αποταθεί σε γιατρό; Το έρεισμα ξανά, προκύπτει από τις επιπτώσεις της ίδιας, μεγαλύτερης και πιο παρατεταμένης αρρώστιας των υπολοίπων, στον ίδιο. Και δια μέσω της επιλεγμένης αυτής οδού, φτάνει τελικά ο ασθενής από την παρα φύσην ζωή, στην λησμονημένη αρετή.

Ευλογία και κατάρα λοιπόν για τον Έλληνα ο ρόλος του έναντι στην κοινωνία και την ανθρωπότητα. Διότι “καταδικάστηκε”, μέσω και της γραμματείας και της ορθής δοξασίας του, σε πολλές υποχρεώσεις. Είναι ιστορικά και νομοτελειακά υποχρεωμένος, είτε εν γνώσει ή είτε εν αγνοία του, πάντοτε εν κατακλείδι , να διαδραματίζει τελικά τον ρόλο του δασκάλου και του αναμορφωτή της ανθρωπότητας. Και του καλού και του κακού. Αφού και τα καλά και τα κακά επιτεύγματα του, πάντοτε αντηχούσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γνωστής Οικουμένης και μέσα στο διηνεκές του χρόνου, μέχρι και σήμερα όπως και σήμερα.

Η θλίψη λοιπόν στην οποία έχει περιέλθει και σήμερα η Ελλάδα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από υπενθύμιση της από πολλών δεκαετιών παραστρατημένης πορείας της, μέσα σε ακόμα μια νέα τάξη και κλήση της επαναφοράς των Ελλήνων, είτε με το καλό είτε με τον κακό, στην πραγματική και αιώνια. Την οποία όλως τυχαίως και η σημερινή νέα τάξη ματαίως προσπαθεί να ανατρέψει. Και γι’αυτό μέχρι στιγμής και για ακόμα φορά ο Έλληνας οδεύει προς την συντριβή.
Όταν όμως όλες τελικά οι παραστρατημένες και ταραχοποιές ιδεοληψίες καταρρέουν, ο Έλληνας στρέφεται πάντοτε προς τον Θεό και την Παναγία, ως την τελευταία σανίδα σωτηρίας του. Και εκεί με πνεύμα και καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, δίνει ξανά την υπόσχεση της θυσίας του προς τον Θεό. Και εκεί ακριβώς, λαμβάνει και την θεία δύναμη. Και η εξουθένωση του παύει. Μετά ακριβώς όμως από την συντριβή. Και από εκεί ξεκινά ξανά η ανάταση και η ανάσταση του.

Όπως ακριβώς και ο Οδυσσέας, που μετά από τις πολυετείς δοκιμασίες του, αφέθηκε τελικά εξουθενωμένος στο έλεος του θείου. Και τότε έφτασε τελικά στην πατρίδα του Ιθάκη. Και σε εκείνο το σημείο διαπιστώνει ο Έλληνας ότι, αυτή ακριβώς η συντριβή, ήταν τελικά σωτήρια. Και ότι έγινε, έγινε για τα καλά και συμφέροντα της ψυχής του. Και ότι αυτός που ακόμα δεν έχει συντριβεί, βρίσκεται τελικά σε μειονεκτική θέση.

Και εκεί αρχίζει να αποκτά πλεονέκτημα και αρχίζει να επέρχεται η ισορροπία, μεταξύ αυτών που καταρρέουν και αυτών που ανακάμπτουν. Έως που τελικά αποδεικνύεται και ισχυρότερος και καλείται να αναλαμβάνει ξανά τον ρόλο του αναμορφωτή της ανθρωπότητας. Και αποκαλύπτεται έτσι για ακόμη μια φορά, στην καρδία και την διάνοια του, η ευεργεσία της Θείας Πρόνοιας, της Θείας Οικονομίας, του Θείου σχεδίου και πραγματικής τάξης πραγμάτων τελικά, των πάντων ορατών τε αοράτων.

Το μοναδικό χρέος λοιπόν που ο Έλληνας πραγματικά οφείλει και αυτό που για δεκαετίες τώρα οικειοθελώς αμελούσε, είναι αυτό απέναντι στην θρησκεία του, την πατρίδα του, την οικογένεια του και τον συμπολίτη του.
Η μοναδική διαπραγμάτευση που ο Έλληνας χρειάζεται να κάνει, είναι αυτή μεταξύ του εαυτού του και του Χριστού, προς αποκατάσταση πρωτίστως αυτής της σχέσης. Μέσω της καρδιακής ομολογίας όλων των προσωπικών πταισμάτων, πλημμελημάτων και κακουργημάτων προς τους συμπολίτες του, ενώπιον Αυτού. Και της προσδοκίας, μόνο της δικής Του μεγαλοθυμίας, του δικού Του ελέους και αναμονής της δικής Του μόνο χάρης και άφεσης-διαγραφής χρεών.

Τα μοναδικά ικανά ισοδύναμα που ο Έλληνας πρέπει να αναζητεί, είναι αυτά τα ακατανάλωτα της παράδοσης και ιστορίας του. Αποταμιευμένα αιώνες τώρα, από τους τόνους αίματος αμέτρητων ηρώων, πατριωτών και αγίων, που έχουν ποτίσει την ευλογημένη αυτή γη, κάτω ακριβώς από τα πόδια του.

Ο μοναδικός φόρος που ο Έλληνας πρέπει αέναα να πληρώνει, είναι αυτός ο τιμής, υπέρ των προγόνων, πάππων, προπάππων και όλων των πεσόντων και αγωνιζομένων υπέρ της πίστεως και της πατρίδας του. Σε αυτούς τους φόρους ο Έλληνας μόνο γονατίζει.

Η μοναδική τράπεζα από την οποία ο Έλληνας πρέπει να εξαρτάται, δεν είναι αυτή με τα “ATM”, αλλά αυτή η αδαπάνητη με το ιερό, η Αγία. Εκεί βρισκόταν ανέκαθεν όλες οι καταθέσεις του, εκεί και ο μισθός του.
Η μοναδική κληρονομιά που ο Έλληνας θα έπρεπε να αγωνίζεται για να αφήσει στα παιδιά του, δεν είναι αυτή με τα ντουβάρια και τις λίρες τις χρυσές, αλλά η παράδοση της εντολής της αγάπης που του κληροδοτήθηκε να μεταλαμπαδεύει. Αυτή και η προίκα της Ελλάδας προς στην ανθρωπότητα. Που η εφαρμογή της διασφαλίζει με τον αρτιότερο τρόπο, σε οποιοδήποτε ανθρώπινο κοινωνικό σύνολο, την ειρηνική και ευημερούσα συνέχεια του ανθρώπινου είδους.

Η μοναδική κοινωνία που ο Έλληνας πρέπει να αναζητεί, δεν αυτή των “PR” και των δημοσίων σχέσεων, αλλά αυτή η ομοθυμαδόν της Θείας Κοινωνίας προς επίτευξη της καθ’ομοίωσης του με τον κοινό Τριαδικό Θεό.
Η μοναδική κρίση εν τέλει που ο Έλληνας πρέπει να φοβάται, είναι μόνο η μετά θάνατον. Ο Έλληνας αν έφτασε ως εδώ που έφτασε, είναι επειδή δεν φοβήθηκε ποτέ κανέναν ο οποίος έκανε κουμάντο σε αυτό τον κόσμο. Ο Έλληνας ανέκαθεν φοβόταν μόνο Αυτόν που έκανε κουμάντο μετά τον κόσμο αυτό. Πάντα εκεί λογοδοτούσε. Το Έναν. Τον πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησης συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Αυτού πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ορθοδοξία–Ελλάδα. Τέλειος νόμος σε ατελή κατάσταση. Είναι προσωπικό χρέος όλων μας να αποκαταστήσουμε αυτή την κατάσταση της χώρας μας, από ατελή σε τέλεια ξανά. Έλληνα, το κράτος είσαι εσύ και η κοινωνία είναι η οικογένεια σου.
“Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Ελλήσι δε μωρίαν” . Tεκτονική μεν η ανθρώπινη δράση, τεκτονική δε κι η φυσική αντίδραση. Αρχιτεκτονική μεν η λόγια λογική, Αρχιτεκτονικός δε και ο Θεόν Λόγος.
Ο κόσμος μέχρι τώρα έλεγε “ο θάνατός σου η ζωή μου”, ο Χριστός όμως λέει “ο θάνατός μου η ζωή σου”. Το μεν αποδείχθηκε κόλαση το δε Παράδεισος.
Η επιλογή είναι μόνο δική μας αλλά και οι δυνατότητες επίσης.

Δόξα. Και νυν.

Αμήν Αμήν Αμήν

Παπαδόπουλος Βασίλειος.

https://hellasforce.com/