Πάμε για ούζο…

 

του Στρατή Ανδριώτη

Παραδεισένια ζωή! Ένα ποίημα οι αναμνήσεις που γίνονται  μουσική της ψυχής. Μια ζωγραφιά κάθε όνειρο που ζήσαμε σε έναν αλησμόνητο κόσμο. Στο νησί της Λέσβου, στην ονειρική παραλία με το πλακόστρωτο μουράγιο του λιμανιού της Θερμής. Στο τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, να σε φιλεί το κύμα, καθώς φυσάει το μελτέμι! Ταξιδεύοντας στο πέλαγος, ανάμεσα στα φωτεινά χρώματα του ήλιου της Ελλάδας, του δειλινού και της αυγής του Αιγαίου. Ένα θαυμαστό ταξίδι που το χαίρεσαι όταν το ονειρεύεσαι, όταν το ζεις, όταν το θυμάσαι.

Εδώ κατοικώ. Μέσα στην ομορφιά. Όλοι καλεσμένοι. Αδέρφια πραγματικά. Μια αγκαλιά. Μια αγαπημένη παρέα. Οι παιδικοί φίλοι, το τραγούδι, τα χαμόγελα κάτω από τα άστρα και το φεγγάρι, η βοή της θάλασσας, οι άνθρωποί μας! Τα καΐκια, οι βάρκες, η μυρωδιά της αρμύρας που ξεχύνεται από την θάλασσα. Όλα όμορφα και ονειροπόλα! «Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ μόνον ετούτον αγαπώ!» (Οδυσσέας Ελύτης). «Η ομορφιά που έχει ο τόπος εδώ, είναι να τη βλέπεις και να σαστίζεις με την πλούσια καρδιά του Θεού» (Στρατής Μυριβήλης). Εδώ ζείς τα 7 θαύματα του κόσμου: Να βλέπεις! Να ακούς! Να αγγίζεις! Να γεύεσαι! Να αισθάνεσαι! Να γελάς! Να ΑΓΑΠΑΣ!!!

Εδώ είναι και η πατρίδα του ούζου, που πριν το γευθείς, σ’ έχουν μεθύσει ο καταγάλανος ουρανός, τα ρόδινα ακρογιάλια, οι ανεμοδαρμένοι κάβοι, τα δασώδη βουνά των ελαιώνων, ο βασιλικός, το γιασεμί, τα λόγια της παρέας, τα όνειρα των φίλων. Η ζωή είναι όμορφες στιγμές, σαν αυτή που πίνεις ούζο στο νησί, στο κατάγιαλο, κάτω από τον γέρικο πλάτανο, γιατί και το ούζο ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου και το ούζο μεταφρασμένο το λέμε απόσταγμα της ελληνικής ζωής. Ζείς την παράδοση των πατεράδων και των παππούδων σου, τις μυρωδιές του τόπου σου, την απόλαυση της ήσυχης ζωής. «Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος. Να 'ναι ήμερος, να 'ναι άκακος, λίγο φαΐ, λίγο....» (Οδυσσέας Ελύτης). Ναι, λίγο πιοτό!

Εκλεκτότερος μεζές για το ούζο είναι η καλή παρέα και το καλύτερο ούζο είναι αυτό που μοιράζεσαι με φίλους, γιατί ο άνθρωπος είναι οι σχέσεις. Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ. «Να τους αγαπάς όλους… να μην βλάπτεις κανέναν», λέει ο Σαίξπηρ. Αγάπα τον πλησίον σου, λέει ο Θεός. Πως λοιπόν να μην αγαπήσεις τα πάντα σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο;

Οι φίλοι είναι το στολίδι, η χαρά του τραπεζιού, του γλεντιού, του κεφιού, καθώς απολαμβάνουμε τους θεσπέσιους μεζέδες, πίνοντας ούζο, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια στην υγειά όλων! Είναι αυτό που θες. Να είσαι μαζί τους, γιατί χαίρεσαι, μαθαίνεις, σου αρκεί και μόνο που τους βλέπεις. Μαζί τους, σε συνδέει το καλοκαίρι, ο χειμώνας, η ζωή. Όλα γίνονται προσευχή… «Καλώς ανταμωθήκαμε όλα τ' αγαπημένα, από καιρό χαρούμενα και καλοκαρδισμένα», λέει ένα τραγούδι της Προποντίδας. Αυτή είναι η παρέα του ούζου. «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει» έλεγε ο Πλάτων. Ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει. Έτσι εξιστορεί και ο Όμηρος τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Γύρω από το τραπέζι. Παρέα με φίλους λοιπόν, όλοι εμείς γύρω από ένα τέτοιο τραπέζι, χαιρόμαστε τις ομορφιές της ζωής, θαυμάζουμε τον ηλιόλουστο αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο ουρανό, τη θάλασσα καί τον αστροσκέπαστο,  φεγγαρόφωτο ουρανό όταν νυχτώσει, παρέα με την αγάπη, το χαμόγελο, τη χαρά και την φιλία που κάνουν ευτυχισμένο τον κόσμο μας! «Το Αιγαίο δεν είναι μονάχα φως καί θάλασσα, μπαίνει μες στην καρδιά των ανθρώπων!!! (Ηλίας Βενέζης), είναι «ο έρωτας, το αρχιπέλαγος, κι η πρώρα των αφρών του, κι οι γλάροι των ονείρων...» (Οδυσσέας Ελύτης).

Σ’ αυτό το ειδυλλιακό, νησιώτικο περιβάλλον γευόμαστε το ούζο μας. Το ούζο της χαράς, γιατί όλα τα ωραία τα ζείς με την καρδιά σου. Κατά προτίμηση ΟΥΖΟ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ… ΟΥΖΟ ΜΑΤΙS!!! Αυτό αρέσει στην παρέα! Το μερακλήδικο ούζο με την γλυκιά μυρωδιά. Όλα δένουν με την απαλή γεύση του γλυκάνισου. Η αλμυρή θαλασσινή γεύση και το ιώδιο πάνε περισσότερο με το ούζο, γιατί το ούζο θέλει ότι βγαίνει από τη θάλασσα. Φρέσκο καλαμάρι και σουπιά, σαρδέλα και λακέρδα παστή, ωμά όστρακα με λεμόνι, χτένια, μύδια, αχινούς, ξιδάτο χταπόδι μελωμένο, σαγανάκι γαρίδες, λιόκαυτο κολιό γούνα στα κάρβουνα, καβουροσαλάτα. Το ούζο θέλει το τηγανιτό. Γαύρο, κουτσομούρα, μαριδάκι, αθερίνα, μπακαλιάρο, τρυγόνα και κουταβάκια με σκορδαλιά, κολοκυθολούλουδα γεμιστά και μελιτζάνα με τριμμένο τυρί. Χόρτα του βουνού, γιαπρακάκια, κουκιά με λάδι δικό μας και ρίγανη, ψωμί καπεράδα. Μπαχτσαδίσια σαλάτα με δυόσμο, κρεμμυδάκι και πιπεριούλα, Μυτιληνιό λαδοτύρι εξαιρετικό. Όλα πάνε, όλα ταιριάζουν, όλα αρέσουν! Όλα μοσχοβολάνε θεσπέσια ελληνική μαγειρική παράδοση αιώνων, αρχοντιά μανάδων νοικοκυράδων της Ρωμηοσύνης, που το μυστικό τους είναι να παίρνουν το ωραίο και να το κάνουν ωραιότερο! Καθαρά, ελληνικά πράγματα, που ομορφαίνουν και χαροποιούν τη ζωή μας, γιατί εμείς δεν βλέπουμε μάστερσεφ για να φτιάχνουμε νιόκι με κρέμα γάλακτος, μπλου τσιζ και αχλάδι, ούτε τρώμε φαγητά με βανίλια Μαδαγασκάρης, γάλα κάνναβης και αυγά ορτυκιού…

Η εξαίσια μυρωδιά του χταποδιού που ψήνεται στα κάρβουνα ξεχύνεται σε όλο το λιμάνι. Απολαμβάνουμε γουλιά γουλιά το ούζο, τους χορταστικούς μεζέδες, την κουβέντα. Μπουκιά και συχώριο λέει ο λαός. «Ψάρι να τρως κάνει καλό στην όραση. Ρακί να πίνεις την διπλασιάζει», λέγανε οι παλιοί. Φάτε μάτια ψάρια. Ούζο τρέλα και σαρδέλα. Δώσε και μένα μπάρμπα! «Και που είσαι, παιδί… Πες να ρίξει στα κάρβουνα κανένα καθαρό και να βάλει μπόλικο λαδολέμονο»!  Άντε εύα το πρώτο! «Ούζο όταν πιείς γίνεσαι ευθύς…», παίζει το τραγούδι. Ε, ρε γλέντια, φωνάζει ο Καραγκιόζης. «Απ’ το νερό πνίγηκαν πολλοί, απ’ το ρακί κανένας». Όλα εκτυλίσσονται απλοϊκά, χωρίς πρωτόκολλο. Χαλαρώνεις, έρχεσαι στο κέφι. Εξομολογείσαι αυτό που νοιώθεις. Αρχίζει να μιλάει το ούζο. Το πρώτο φέρνει όρεξη, το δεύτερο υγεία, το τρίτο φέρνει τη χαρά, το τέταρτο ευτυχία, το πέμπτο τη συζήτηση… Μέχρι εκεί. Το ούζο το πίνουμε, δεν μας πίνει. Δεν διαφωνούμε, δεν παρεξηγιόμαστε, δεν κάνουμε φασαρία... «Δεν σάς εμποδίζω νά διασκεδάζετε, αλλά σας εμποδίζω νά αμαρτάνετε» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος). «Να κοιτάς όταν χρειάζεται, να ακούς όταν χρειάζεται, να μιλάς όταν χρειάζεται, να απαντάς όταν χρειάζεται…» (Μέγας Βασίλειος).

Το ούζο φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις... Αναπολούμε τα παλιά! Τα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων στις γειτονιές. Στρατιωτάκια στο χώμα, κρυφτό, καρύδια, βεζίρη, κουτσό, μπουγέλα, ποδηλατάδα, βαρκάδα και ψάρεμα, βόλτα με τον γάϊδαρο του παππού, σπηλιές και φρούρια από άχυρα, μπάλα μέχρι να νυχτώσει. Βρώμικα χέρια, βρώμικα πόδια, καθαρά μάτια! Θυμόμαστε που ντυνόμασταν παπαδάκια στην Εκκλησία, τσολιάδες την 25^η Μαρτίου, λέγαμε κάλαντα τις γιορτές, ρίχναμε βαρελότα και κάναμε κούνια τη Λαμπρή… Τι ωραία, ξέγνοιαστα και αξέχαστα χρόνια!!! Κι΄ αυτές οι χαρούμενες φωτογραφίες στο σχολείο, λες και υπογράφαμε συμβόλαιο στην Μπαρτσελόνα! «Τι την θέλαμε την ενηλικίωση; Μια χαρά γράφαμε πάνω στο θρανίο μας!» Πάντως, τις πιο δύσκολες αποφάσεις τις παίρναμε πάνω από ένα ψυγείο με παγωτά!

Στη θύμησή μας, έρχονται οι αξέχαστες μανάδες και γιαγιάδες μας, που μας έκαναν ανθρώπους, μας έμαθαν με τις συμβουλές τους, να ζούμε απλά, να εκτιμάμε, να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον κόσμο! Όλους τους φωνάζαμε Θείο και Θεία! Αυτά τα αγιασμένα, τα ωραία, μοσχομυρισμένα αλησμόνητα χέρια τους, που μας σταύρωναν όταν φεύγαμε, ή πριν κοιμηθούμε, μας έπλυναν και μας έντυναν, μας τάϊζαν, μας γιάτρευαν όταν χτυπούσαμε, μας σκούπιζαν τα δάκρυα, φρόντιζαν το σπίτι μας, την αυλή, τα όμορφα λουλούδια στις γλάστρες, το μπαχτσαδάκι, τις κότες μας. Το σπίτι που μοσχοβολούσε όταν μαγείρευαν! Οι αγκαλιές, τα στοργικά χάδια και τα γλυκά φιλιά τους, ομόρφαιναν τον κόσμο μας! Όλα αυτά δεν φεύγουν ποτέ από μέσα μας!

Τώρα μεγαλώσαμε… Με το ούζο λέμε και τα οικογενειακά μας, γιατί η οικογένεια είναι τα πάντα. Είναι σαν ένας προγενέστερος Παράδεισος. Όταν μας ρωτάνε τι είναι αγάπη, απαντάμε με τα ονόματα των παιδιών μας! Το πιο ακριβό κολιέ που φορέσαμε στο λαιμό της γυναίκας μας είναι τα χέρια των παιδιών μας! Ότι δεν μας αρέσει στα παιδιά μας, το διορθώνουμε πρώτα σε εμάς και υπ΄ όψιν ότι η ψυχή ενός παιδιού έχει μεγαλύτερη αξία από τους βαθμούς του! Στα παιδιά μας, μαθαίνουμε, ότι η λέξη «αντίπαλος» δεν σημαίνει «εχθρός». Με το ούζο αρχίζουν τα πειράγματα… « - Τι κάνουν τα μωρά; ποιον μοιάζουν;  - Τον μπαμπά όταν είναι χαρούμενα, τη μαμά όταν γκρινιάζουν…» Τα παιδιά φωνάζουν μόνο Μαμά. Μπαμπά φωνάζουν μόνο όταν θέλουν να ρωτήσουν: «Μπαμπά, που είναι η μαμά…» « - Πως ζητάνε συγνώμη οι γυναίκες; - Συγνώμη, αλλά εσύ έφταιγες…». Στην παρέα μας, είμαστε οικογενειάρχες, εραστές, γλυκούληδες, αγαπούληδες. Ζευγάρι είναι τα παπούτσια. Σύντροφοι είναι το ΚΚΕ…

Με το ούζο συζητάμε τα εργασιακά μας. «– Θα μας κάνουν αύξηση κατώτατου μισθού. – Να προσέχεις μη σε χαλάσει το χρήμα»…  «Δεν φτάνουν τα μισθά» (Σαπφώ Νοταρά)… « - Αφεντικό δεν θα έρθω στη δουλειά. – Γιατί τι έχεις;  – Κάτι θα βρώ»… Θέλω, καλή δουλειά, λίγα λεφτά… Δουλειά μας! Άρμεγε και κούρευε, χ€ζe και δεμάτιαζε…  Δούλευε στη σιωπή και άσε την επιτυχία σου να κάνει τον θόρυβο… Το τρίπτυχο της επιτυχίας: Δουλειά, δουλειά, δουλειά… «Το μερτικό μου απ' τη χαρά, μου το 'χουν πάρει άλλοι, γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη…» (Καζαντζίδης). Άδεια: Μία λεξούλα, χιλιάδες αισθήματα!

Το ούζο είναι φιλοσοφία ζωής. Θέλει κουβέντα, λόγια της παρέας, γνώμες και απόψεις δημοκρατικές, φιλοσοφημένες τοποθετήσεις επί παντός επιστητού και διαπραγματεύσεις εμπεριστατωμένες. Το ούζο κάνει πολιτική… Το Κυπριακό ζήτημα, το Σκοπιανό, τα ελληνοτουρκικά και το θέμα της υφαλοκρηπίδας τίθενται στο τραπέζι που τρώμε και πίνουμε, όπως και τα απαιτούμενα. Εδώ και τώρα μειώσεις φόρων, ακρίβειας, ανεργίας, σπαταλών, κάθαρση σε σκάνδαλα, ρεμούλες και ατασθαλίες, πάταξη ελληνικού δημόσιου μπάχαλου. Αντιμετώπιση φτώχειας, δημογραφικού. Θέλουμε παιδεία, υγεία, ασφάλεια, ανθρώπινες συντάξεις και μισθούς… «Αλλά που θα πάει; Δεν θα βγούμε στην κυβέρνηση; Όλα θα τα φτιάξουμε»! Σημειωτέον, ότι ο κούκος που περιμέναμε να φέρει την άνοιξη, μάλλον τα τίναξε!  Γι΄αυτό, «...Δώσε την ψήφο σου, μην δώσεις όμως την καρδιά σου, μην δώσεις την ελπίδα σου… Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στην Πατρίδα σου… Δεν μ' ενδιαφέρει η μορφή του πολιτεύματος. Εκείνο που μ' ενδιαφέρει είναι ο άρχων του τόπου μου να αγαπάει τον Χριστό και την πατρίδα μου»…

Το ούζο φέρνει πατριωτικές κουβέντες… Λευτεριά είναι να έχεις πατρίδα. Η πατρίδα προέρχεται από τη λέξη πατέρας. Πατρίδα είναι η γη των Πατέρων και των Μητέρων μας. Πατρίδα είναι οι πρόγονοί μας, οι γονείς, η οικογένεια, τα παιδιά μας, οι εκκλησιές, τα σπίτια, τα αδέλφια, οι φίλοι μας… «Είμαστε απόγονοι της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένοιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου» (Γιώργος Σεφέρης). «Γοναίγοι προπατέρες μας είναι ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Σωκράτης και ο Πλάτων… Οι νέοι Έλληνες είναι παιδιά του Ρήγα, του Μάρκου Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Υψηλάντηδων… Είναι παιδιά και των Αγίων της Ρωμηοσύνης…» (Στρατηγός Μακρυγιάννης). «Κοινή μητέρα όλων, η πατρίδα» (Άγιος Γρηγόριος). Το ούζο είναι Ελλάδα! «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη» (Γκαίτε)...

 Με το ούζο Θεολογείς: «Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός. Κι η κάθε μία σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν' ανεβαίνει'' (Οδυσσέας Ελύτης). «...Ο άνθρωπος του Χριστού είναι χαρούμενος όλες τις μέρες του χρόνου, διότι βιώνει μέσα στην καρδιά του Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί... Ο πνευματικός άνθρωπος ζει το κοσμικό γλέντι ως αποτέλεσμα της πνευματικής χαράς και ευφροσύνης. Όχι απομονωμένα έτσι για το τίποτα»… «Πλούτος μας ο Χριστός μας, η Αθάνατη Ψυχή μας και η Ιστορία μας» (πατήρ Ανανίας).

Με το ούζο γράφεις ιστορία. Νοιώθεις υπερήφανος που είσαι Έλληνας! Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδόνας Βασιλεύς των Ελλήνων. Ήρωας, θρύλος, γενναίος ηγέτης, μεγαλοφυής, ατρόμητος, πανέξυπνος, ΜΕΓΑΣ. Νικούσε τους πάντες και τα πάντα, δεν ηττήθηκε σε καμία μάχη… Ρωμηοσύνη, Βυζάντιο… η ελληνοχριστιανική αυτοκρατορία, που δεν θα έπεφτε αν ο Καρλομάγνος δεν έκανε ξεχωριστό Δυτικό κράτος και δεν επακολουθούσε το σχίσμα του παπισμού, κύριοι… Το ανατολίτικο, μικρασιάτικο παρελθόν είναι κι΄ αυτό μέσα στη ζωή μας. Το έχουμε στην καρδιά μας. Το Αϊβαλί μας, η μαρτυρική αλησμόνητη Μικρασία είναι αντίκρυ μας. Μια ανάσα! Μικρασία χαίρε!!!... Η Μικρασιατική καταστροφή, επήλθε για να μοιραστούν τα πετρέλαια της Μοσούλης οι ξένες εταιρίες… Για άλλη μια φορά οι Δυτικοί «φίλοι» μας πρόδωσαν… Αυτό το τρισκατάρατο διαίρει και βασίλευε, μας έφαγε. Ο δαιμονοκίνητος διχασμός που σπείρανε ανάμεσά μας…

Το ούζο φέρνει συζητήσεις οικονομικού περιεχομένου. Φταίει η ψυχολογία του χρήματος. «Η ησυχία δεν κρύβεται στα πλούτη, αλλά στην ηρεμία της ψυχής…» (Αριστοτέλης). «Οικονομία» είναι μια λέξη για σκλάβους… «Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτσι» (Χασάν Γαζή πασάς)… «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (Χαρίλαος Τρικούπης)… και η φτώχεια θέλει καλοπέραση! Ευτυχώς, «λεφτά υπάρχουν»… όσα γλύτωσαν απ’ τα «δώστα όλα» και τα «μαζί τα φάγαμε»… Θεός συγχωρέσ΄ τους! «Ρίζα γαρ πάντων των κακών εστίν η φιλαργυρία…» (Απόστολος Παύλος).  «Εκείνος που χάνει χρήματα, χάνει πολλά. Εκείνος που χάνει ένα φίλο, χάνει πολλά περισσότερα. Εκείνος που χάνει την πίστη του, τα χάνει όλα» (Eleanor Roosevelt).

Με το ούζο προσέχουμε τη υγεία και την δίαιτά μας. «- Έχεις καρδιακούς φίλους; - Όχι. Ο ένας έχει σάκχαρο και ο άλλος τα νεφρά του»! Προσέχουμε, γιατί μπορεί να πιάσει ξαφνικά κανένα καλοκαίρι και να μας βρει χοντρούς… Στην τελική, αν φοβάσαι ότι θα παχύνεις, πιες ούζο. Διώχνει το φόβο… Πέραν της πλάκας, προσέχουμε γιατί υπάρχουν τρεις ηλικίες. Τα νιάτα, η μέση ηλικία και το μια χαρά φαίνεσαι… Και όταν ζυγιζόμαστε, ίσως πρέπει να αλλάξουμε άρωμα, γιατί αυτό που φοράμε μπορεί να είναι πολύ βαρύ… Αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο, κάνεις και τη δίαιτα του τυφλού, που δεν προλαβαίνεις να δεις τι έφαγες! «Και πόσο φάγαμε»! Με λίγη κοιλίτσα, ίσως σταθείς και τυχερός. Η άλλη ρωτάει τη φίλη της στην παραλία. «– Πως ανέχεσαι τον άνδρα σου να κρυφομιλάει με τη νεαρά; - Θέλω να δω πόση ώρα αντέχει να ρουφάει μέσα την κοιλιά του»! Υπάρχει και η δικαιολογία: «- Ρε, κοιλιά έκανες! – Είναι επειδή μου πρήζει τα συκώτια, η γυναίκα μου»… «Θα σας πείραζε να μην καπνίσω;»…

Το ούζο είναι έρωτας. Καλώς το κορίτσι! Φαίνεσαι κουρασμένη. Μάλλον επειδή στριφογύριζες όλη μέρα στο μυαλό μου. Δεν είμαι πιωμένος. Έχω απλά μεθύσει με την ομορφιά σου! Έχω χαθεί στα μάτια σου…!!! Να, και τα ομορφόπαιδα! Τα παλικάρια μας... Θέλετε δέντρα ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε… «Μπαμπά στείλε λεφτά και μάνα κεφτεδάκια»! Στο διπλανό τραπέζι έχει και ξανθιές. Η μία απορεί για την γιορτή της μητέρας. «Πως όλες οι μανάδες γέννησαν την ίδια μέρα;». Η άλλη θέλει να γράψει τον αριθμό 33 και ρωτάει ποιο 3 να γράψει πρώτο! Κύλησε ο τέντζερης και… στην κορφή κανέλα… Ο τύπος που τις συνοδεύει, μας ρωτάει, πως μπορεί να ξεχωρίσει την πιο έξυπνη. «Διάλεξε στην τύχη»! Στον τόπο μας, έχουμε και τουρίστριες. Τρελαίνονται για Greek Kamaki… Hello baby...  i love you. you love i? μαντμαζέλ, ντου γιου λάικ δι γκρικ?

Με το ούζο αγαπάμε και τις πεθερές μας, γιατί πεθερά δεν γίνεσαι… Γεννιέσαι! Ευτυχώς, εδώ στην Ελλάδα, δεν έχουμε ούτε τυφώνες, ούτε κυκλώνες. Μόνο πεθερές έχουμε… Άγιο είχαμε πάλι! Ξώφαλτσα μας πήρε… «Ούζο ΜΑΤΙS πότιζα την πεθερά μου, και τα έγραψε όλα δικά μου» λέει ο μόρτης... Έλα να πάμε στο νησί, η μάνα σου, εγώ κ΄ εσύ… Μαμά, σ’ αγαπώ!!!

Με το ούζο παίζεις μπάλα. Στο τραπέζι μας, υπάρχουν δύο μεγάλες ομάδες. Εμείς και τα δεύτερα και για να προστατέψεις το τέρμα σου πρέπει να επιτίθεσαι διαρκώς… στους μεζέδες! Το ούζο είναι φάση, πάρε βάλε! Γκολ εσείς, σέντρα εμείς! Sold out έχουμε πάλι! Γιορτή του ούζου. Νικάμε αδέρφια! « – Καλό παιδί είναι. – Ρε, μπάλα ξέρει;» Πού είσαι παιχταρά μου; Άστα όλα κ’ έλα… « - Στας Αθήνας μπορείς να φας σκορπιομάνα και ρέτουλα, χριστόψαρο σούπα; να ευφρανθεί η ψυχή σου; - Ούτε κακαβιά»…

Το ούζο φέρνει λόγους για υψηλά iq… To τεστάρεις το πράγμα! Η ιδεολογική συγκυρία της διεθνοποιημένης διανοητικής ελίτ του υπαρκτού εύρους γνώσεων και του μαζικού performen, η κατάσταση εξαίρεσης και ο ομοιωματικός τρόπος υποκρύπτουν το κενό ύπαρξης. Η ψυχαναγκαστικότητα της ανθρώπινης υποκειμενικότητας επιφέρει βαρβαροποίηση και τεχνοκρατοποίηση του συναισθήματος… Αυτά με απλά λόγια, έτσι για το ψυχολογικό momentum… Το ούζο φέρνει παρενέργειες εξυπνάδας. «Φέρε μου τον έλεγχο, να σου βάλω άριστα» (Νίκος Φέρμας)… Για την ταξική πάλη θα τα πούμε μια άλλη φορά που θα έχουμε για μεζέ καπνιστό σκουμπρί… Γκαρσόν, λεκιάστηκα… « - Ο καμπινές πού είναι; - Ακολούθα τη μυρωδιά…», λέγανε παλιά στον καφενέ!

Και για να μην ξενερώσουμε, «αυτά τα καραφάκια, κερασμένα από τον μπάρμπα Αντώνη». Η λέξη κερασμένα είναι ελληνική. Δεν την ακούς πουθενά. Στην υγειά μας!!! Αυτό θα πει παλικαριά, αρχοντιά!!! Να κερνάς αγάπη! Να μοιράζεις αγάπη! Να δίνεις αγάπη! Να επιλέγεις την αγάπη!.... Η αγάπη κάνει την ζωή σου παράδεισο! Αυτή είναι η ομορφιά της αγάπης, να μοιράζεσαι στιγμές…

« - Πόσο ρακί έχεις πιεί μπάρμπα Αντώνη σε όλη τη ζωή σου; - ίσαμε δυό λιμάνια»!!! «Τι ωραίος που είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος» (Μένανδρος). Άντε εύα!!! Χωρίς ούζο, ου ζώ… Θα πιείς άλλο ούζο; Μη με πιέζεις. Βάλε! Η απάντηση για όλα είναι: «Άλλη μια γύρα ούζα…». Δεν υπάρχει ταβάνι, λέμε... Το ούζο έχει γέλιο… «Δυό μεθυσμένοι λένε ο ένας στον άλλον:  – Pε φίλε, τι είναι εκεί πέρα; η λάμπα ή το φεγγάρι; – Δεν ξέρω, δεν είμαι από εδώ»… Το χαμόγελο είναι η μόνη καμπύλη, που μπορεί να ισιώσει πολλά στραβά πράγματα… Όταν γελάμε, γελάει κι΄ η ψυχή μας… Χαίρειν μετά χαιρόντων, αλλά και κλαίε μετά των κλαιόντων… «Λυπάμαι τους ανθρώπους που ενώ μπήκαν στην καρδιά μας, ξεφτιλίστηκαν στα μάτια μας…» (Θανάσης Βέγγος).

Βράδιασε για τα καλά. Η ώρα πήγε αργάμιση… Νύχτα στάσου. «Μα, έχει πανσέληνο απόψε κι’ είναι ωραία…»! Τέτοιες ώρες δεν θυμάσαι τι σου είπε η γυναίκα σου. Να πιείς ένα και να γυρίσεις στις 8, ή να πιείς 8 και να γυρίσεις ότι ώρα βρεις το δρόμο… Το φεγγάρι, κάνει βόλτα, στης αγάπης μου την πόρτα… Πιάνεις το τραγούδι: «Αμάν Κατερίνα μου… μάτια σαν τα κάστανα μ’ έβαλαν στα βάσανα κι’ όλο από την πόρτα σου θέλω να περνώ… Όμορφή μου Κατερίνα, του μπαξέ μου καρδερίνα, άνοιξε την αγκαλιά σου και τα ροδοβλέφαρά σου, να χιμήξω στ’ ακρογιάλια του κορμιού σου τα καθάρια, που ‘χουν βότσαλα κοχύλια, τ’ ουρανού τα πετραχήλια…»! 

Ύστερα, πιάνεις το χορό. «Όταν χορεύεις, γράφεις στη γη αυτά που θέλει να πει η ψυχή σου…» (Κωνσταντίνος Καβάφης). Ξεκινάς με συρτό, μπάλο, πιάνεις τον καρσιλαμά, το ζεϊμπέκικο, έναν πηδηχτό! Ξύλα, απτάλικο καρσιλαμά, Αϊβαλιώτικο ζεϊμπέκικο, καρεκλάτο… Οι καπεταναίοι μεράκλωσαν! Ο καπετάν Χαρίλαος τραγουδά τον Τσάκιτζη και ο καπετάν Νικόλας χορεύει λεβέντικα! Όλα πάνε και έρχονται με το ούζο! Η ζωή είναι χαρά! Θέλει ούζο, ούτι, σαντούρι, κανονάκι και βαράτε βιολιτζήδες… Και αυτά τα πανέμορφα, παραδοσιακά τραγούδια μας! «Στο ‘πα και στο ξαναλέω, Γιωργίτσα, Αλατσατιανή, Γιατζηλαριανή, της Τριανταφυλλιάς τα φύλλα, Μενεξέδες και ζουμπούλια, Σάλα σάλα, Σε καινούργια βάρκα μπήκα, το Τρεχαντηράκι…» Αυτά είναι τραγούδια και χοροί παλικαρίσιοι, λεβέντικοι, για να φας, να πιεις, να ρίξεις κι’ από πίσω σου. Να χορέψεις, να γλεντήσεις, να έρθεις στο τσακίρ κέφι, να κεράσεις, να σπάσεις, να πετάξεις λεφτά, να γεμίσεις τον κόσμο λουλούδια, να ερωτευθείς… Και όχι κάτι γεγέδικα ουρλιαχτά, κουνιστά, ξενέρωτα και ξενόφερτα…

«Εδώ, στο νησάκι μου, είμαι βασιλιάς. Περπατώ με μεγάλα βήματα, είμαι στο κέφι και καταλαβαίνω τον Θεό και τους προγόνους μου να μου κρατάν σιωπηλή συντροφιά» (Φώτης Κόντογλου). «Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το σκοτάδι με χρωστάει στο φως, η γη στη θάλασσα, η φουρτούνα στη γαλήνη.... Και να παίζει με το άσπρο και το κυανό η ψυχή σου.... Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε...» (Οδυσσέας Ελύτης). Αχ, αυτό το μπλέ της Μυτιλήνης!!!

 Δεν έχει σημασία αν είναι Νοέμβριος και στο μυαλό σου βρέχει καλοκαίρια.... ξέρεις καλά ότι «στ' ακρογιάλια του Αιγαίου η άνοιξη βγαίνει απ' τη θάλασσα....» (Στρατής Μυριβήλης). Αρκεί ένα ούζο, ένας ήλιος, ένα φεγγάρι, μια θάλασσα για να μαζέψεις όσο πιό πολύ καλοκαίρι μπορείς για τους χειμώνες σου! «Ίσως όταν όλοι μπορέσουν να δούν την ομορφιά της ζωής, ίσως τότε όλος ο κόσμος θα γίνει πρώτα καλός και κατόπι ευτυχισμένος» (Στρ. Μυριβήλης). « Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» (Ντοστογιέφσκι). Συγχώρα, αγάπα, ησύχαζε και χαίρε. Επιζήτα το Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸ Χαρμόσυνο, την Αγάπη, την Αλήθεια, τη Χαρά, το Αγαθό, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο.... «Όλοι σκέπτονται πώς να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς πως ν’ αλλάξει τον εαυτό του» (Leo Tolstoy)… και εν τέλει, δεν ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή για να κατακτήσουμε τον κόσμο, αλλά για να σώσουμε τη ψυχή μας!!! «Ή όλοι στον Παράδεισο, ή κανένας στην κόλαση» (Άγιος Παϊσιος).

Αγάπα για να ζήσεις  και ζήσε για να αγαπάς! «Μου φτάνει που μ΄ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι Πολύ. Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους Πολύ. Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δεν φοβάμαι να με θυμούνται. Που μπορώ να κλαίω ακόμα. Που μπορώ να τραγουδάω ακόμα...» (Οδυσσέας Ελύτης).

 Ώρα να αποχωριστούμε. Όχι τίποτα, μας απειλεί και ο Τούρκος ότι θα έρθει νύχτα. Πέστε του να μην αργήσει γιατί έχουμε και δουλειές το πρωί… Εμείς κάτι τέτοιους τέτοιους στο χωριό μας τους στέλνουμε να μας πάρουν  τσιγάρα, ή τους αρχίζουμε στις κεφτεδιές. Τους πνίγουμε και στο νεροχύτη, άμα λάχει, που έλεγε και ο Χατζηχρήστος. «Ουζάκι θέλιτι;». Ρε, τι τραβάμε στο άνθος της μεσόκοπης ηλικίας μας!

Για επιδόρπιο είπαμε να φάμε λίγη κανέλα, αλλά έχει από κάτω μπουγάτσα! Να ΄ναι ευλογημένο! Πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει… Το Τρανταφλέλ’ με το ξεκούρδιστο βιολί του, παίζει το Μινόρε της αυγής: «Ξύπνα μικρό μου κι’ άκουσε…». Ο καπετάν Στέλιος τραβάει τον αμανέ: «Ωραία που ’ναι την αυγή όταν γλυκοχαράζει, χαρά σε κείνη την καρδιά που δεν αναστενάζει»… Α, ρε πατέρα!  Μεθυσμένος ο μπάρμπα Κωστής, μας δίνει την ευχή του! «Δεν ξέρω αν σουβλίσατε δέντρο ή αν στολίσατε αρνί. Εύχομαι το φλουρί να πέσει στο δικό σας αυγό. Καλό Δεκαπενταύγουστο με υγεία και τις επόμενες Αποκριές. Χαρούμενη Πρωτομαγιά και καλά κρασιά…» Αμήν! Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια! Ο Αντρέας μας κατευοδώνει με ανέκδοτο… «Ένας τύπος, τύφλα στο μεθύσι, γυρνάει το βράδυ στο σπίτι του. Λέει σε έναν περαστικό: - Συγνώμη ρε φίλε. Πόσα καρούμπαλα έχω στο μέτωπο; Κοιτάει ο άλλος και του λέει: - Τρία - Ωραία. ΄Aλλες δύο κολώνες και φτάνω σπίτι μου»! Πάλι καλά, διότι πίνουμε για να ξεχάσουμε, να ευθυμήσουμε και όχι για να μας κουβαλάνε!

« - Με μετρητά θα πληρώσεις; - Όχι, αμέτρητα τα έχω! – Άντε, πλήρωσε εσύ και τα ρέστα δικά σου», « - Μπάρμπα Μάριε, κάνε μια καλή τιμή και γράψτα… λέει ο κουβαρντάς. - Τέτοιους είχαμε… Καληνύχτα κι’ έφεξε…». Και δεν ξεχνάμε:  Φοράμε πάντα κράνος καί ζώνη! Γιατί μας δένουν με τη ζωή… και επειδή οδηγάμε σε χωριό, προτεραιότητα έχει πάντα αυτός που είναι από το χωριό… Και να θυμάστε, ότι αυτοί που ροχαλίζουν κοιμούνται πρώτοι…

Τα δύσκολα αντίο, είναι αυτά που δεν εξηγούνται! Κάνοντας τα κουμάντα για την επόμενη ουζοποσία, αντευχόμαστε «να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα να ανταμώνουμε»… γιατί, πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο θα είμαστε ευγνώμονες για την κάθε ημέρα που ζούμε... Δεν φοβούμαστε το αύριο, διότι ο Κύριος είναι ήδη εκεί, «και δεν θα φύγουμε απ’ τον κόσμο – να το ξέρεις – πριν αγαπήσουμε όσο ζητά η καρδιά μας και πριν τραγουδήσουμε όσο ζητά η αγάπη…» (Γιάννης Ρίτσος).

«Πάντοτε χαίρετε… ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε».