Η Θαυμαστή αποκάλυψη του παρεκκλησίου της Παναγίας Γοργοϋπηκόου στους Πύργους Θερμής της Λέσβου έγινε το 1952. Στην 14χρονη τότε, Ευστρατία Κλειδαρά, εμφανίσθηκε στον ύπνο της, κάτω από ένα δέντρο συκαμιάς, έξω από το σπίτι της, μια γυναίκα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μικρό παιδί. Η Στρατούλα, όπως την ονόμαζαν στο χωριό, ρώτησε την γυναίκα αν θέλει να φάει κάτι το παιδί της, ή εκείνη, ή αν γυρεύει κάποιον. Εκείνη της απάντησε ότι δεν χρειάζεται κάτι. Μετά την ρώτησε που μένει και εκείνη της αποκρίθηκε ότι μένει στη γειτονιά της, δίπλα στο σχολείο του χωριού και ότι γιορτάζει την 1η Οκτωβρίου και θέλει να την λειτουργεί κάθε χρόνο! Το όνειρο αυτό το είδε τρία συνεχόμενα βράδια!
Ξαφνιασμένη και εκστασιασμένη η Στρατούλα εκμυστηρεύθηκε το θαυμαστό γεγονός
στη μητέρα της και σε άλλους οικείους της. Μετά από λίγες ημέρες, καθώς μάζευε
ελιές στο χωράφι, περνούσε ο Ιερομόναχος εφημέριος της ενορίας ο πατήρ Παχώμιος
Σούγιουλτζης και του διηγήθηκε τα όνειρα. Εκείνος έκθαμβος την σταύρωσε και
θυμήθηκε ότι είχε διαβάσει πως δίπλα στο σχολείο, εκεί που είναι χτισμένο το
εξωκκλήσι του Ταξιάρχη, υπήρχαν ερείπια παλαιού χριστιανικού ναού προς τιμήν
του Αγίου Ευστρατίου, όπως ανέφερε κάποιος Άγγλος περιηγητής και εντός του ναού
υπήρχε παρεκκλήσι προς τιμήν της Παναγίας Γοργοϋπηκόου εις ανάμνηση του
θαύματος που συνέβη στη Μονή Δοχιαρείου του Αγίου Όρους το 1664, όταν ο
τραπεζάρης της Μονής ονόματι Νείλος, περνούσε συχνά μπροστά από την εικόνα της
Παναγίας κρατώντας αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην τράπεζα καί άκουσε
μια φωνή να τον επιτιμά και να του λέγει να μην ξαναπεράσει από μπροστά της
γιατί με τα δαδιά κάπνιζε την εικόνα της. Ο μοναχός δεν έδωσε σημασία, ώσπου ή
Παναγία τον επιτίμησε ξανά, αφήνοντάς τον τυφλό. Ο Νείλος από τότε στεκόταν
μπροστά στην εικόνα της, παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει. Η δέησή
του εισακούσθηκε και θεραπεύθηκε όταν φωνή προερχόμενη από την εικόνα τον
πληροφόρησε ότι στην δική της μετά Θεόν προστασία και σκέπη θα έπρεπε να
καταφεύγουν σε κάθε ανάγκη τους οι μοναχοί. Αυτή τους ακούει γρήγορα γιατί το
όνομά της είναι Γοργοϋπήκοος!
Όλοι τότε στο χωριό κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα
της Παναγίας, που αποκαλύφθηκε στην νεαρή Στρατούλα, να ανασκαφεί ο χώρος ώστε
να βρεθεί το παρεκκλήσι. Απευθύνθηκαν στον τότε Πρόεδρο της Κοινότητας τον κ.
Γρηγόριο Γρημάνη και στην ευσεβεστάτη γυναίκα του και όλοι μαζί άρχισαν να
καθαρίζουν το χώρο, απομακρύνοντας τα χώματα και τις πέτρες. Βρήκαν τα σκαλάκια
από τα οποία εισέρχεσαι στο παρεκκλήσι και εν συνεχεία εισχώρησαν βαθύτερα ανασκάπτοντας
το μέρος! Το καθάρισαν και το ευτρέπισαν όσο μπορούσαν. Διαμορφώθηκε ένας
υπέροχος χώρος στη μέση του προϋπάρχοντος παλαιού ναού, στο οποίο εισερχόμαστε
κατεβαίνοντας τέσσερεις μικρές βαθμίδες, με τα πλαϊνά κυκλικά τοιχώματα που
συγκρατούν τις προσχώσεις των χωμάτων, να είναι ξηροτρόχαλα κτισμένα και η
μικρή Αγία Τράπεζα να κείται επί του παλαιού Αγίου Βήματος, στηριζόμενη πάνω σε
αρχαία κολώνα. Εξωτερικά της εισόδου του παρεκκλησίου, υψώνεται τεράστιο δρυ,
σκεπάζοντας με την σκιά του όλο το ύψωμα, σύμφωνα με την συνήθεια των παλαιών
χριστιανών να φυτεύουν αυτά τα επονομαζόμενα «ιερά δέντρα», ως σημεία υπάρξεως
ναών. Ο πατήρ Παχώμιος αναφώνησε προς την Στρατούλα: «Η Παναγία είναι δική
σου…»
Το θαύμα της Παναγίας που τιμάται στην Ιερά Μονή
Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, εορτάζεται με μεγαλοπρέπεια κάθε χρόνο και στους
Πύργους Θερμής κατ’ εντολήν της Παναγίας!!! Τελούνται η Ακολουθία του Όρθρου
από φυλλάδα του Αγίου Όρους και λαμπρή Θεία Λειτουργία. Όλα τα φρόντιζε κάθε
χρόνο η ευσεβεστάτη κυρά Στρατούλα. Ημέρες πριν την εορτή καθάριζε το παρεκκλήσι
και τους γύρω χώρους. Άσπριζε και διακονούσε μέχρι τα γεράματά της.
Η κυρά Στρατούλα τις παραμονές κάθε εορτής ναού
ή εξωκκλησίου της ενορίας, έφτιαχνε ευλαβικά
με μεράκι και προσευχή, τα πανέμορφα στεφάνια των εικόνων που εόρταζαν,
μαζεύοντας τα ωραιότερα λουλούδια από τις αυλές των σπιτιών. Την Μεγάλη Πέμπτη
το βράδυ, πρωτοστατούσε και στον στολισμό του Επιταφίου. Τις καθημερινές
γυρνούσε τα ξημερώματα στα εξωκκλήσια, άναβε τα καντήλια, θύμιαζε τις Άγιες
εικόνες, προσευχόταν για τον κόσμο και τις Κυριακές ευχαριστιόταν πνευματικά τη
Θεία Λειτουργία και τις ψαλμωδίες! Έπιανε στασίδι κοντά στην εικόνα της
Παναγίας, απέναντι από τους ψάλτες για να τους καμαρώνει και μετά την απόλυση
τους εμψύχωνε με επαινετά λόγια για το ψάλσιμό τους.
Με την απλότητα, την ταπείνωση, την καλοσύνη
και δια πρεσβειών της Παναγίας και των Αγίων υπηρέτησε όλη τη ζωή της την
Εκκλησία του Χριστού μας! Στην τελευταία μας συνάντηση, της είπαμε ότι την
αγαπάμε και της ευχηθήκαμε Καλή Ανάσταση!!!
Στρατής Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου