Σε μια από τις ωραιότερες περιοχές των ανατολικών ακτών της Λέσβου, βρίσκεται το χωριό Πύργοι Θερμής, σε απόσταση 10 χιλιομέτρων βορειότερα από την πόλη της Μυτιλήνης. Μπροστά στην πανέμορφη αγκαλιά της νησιωτικής αυτής γης, ένας πανέμορφος κόσμος, γεμάτος με σπάνιες χάρες και εικόνες ιδανικές, ξεπροβάλλει μαζί με το φως του ήλιου, ζωγραφίζοντας με τα πιο φανταχτερά χρώματα τον ουρανό και τα σύννεφα, καθώς καθρεφτίζονται στα καταγάλανα νερά της θάλασσας του Αιγαίου. Αγκαλιάζουν στην απεραντοσύνη τους τούτη τη γη, σαν μια αρμονική συμφωνία που αποκαλύπτει τον παραδεισένιο και αγιασμένο τόπο της Θερμής, γαλήνιο, ήρεμο.
σ.α.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Γκιουζλεμέδες

Στα χωριά και την πόλη της Μυτιλήνης, φτιάχνονται από τις νοικοκυρές του νησιού οι γκιουζλεμέδες, τα γευστικότατα χειροποίητα πιτάκια, με τον παραδοσιακό τρόπο που έμαθαν από γενιά σε γενιά...
 Τα πιτάκια αυτά, δεν είναι τουρκικής επινόησης, όπως διαφαίνεται από την ονομασία, για τον απλούστατο λόγο ότι οι λιγοστοί Τούρκοι που ήρθαν στη Μικρασία από τα βάθη των στεπών της Ασίας, ήταν απολίτιστοι, πολεμοχαρείς, με κατακτητικές άγριες, αιμοβόρες, βίαιες και αρπακτικές διαθέσεις και το μόνο «ενδιαφέρον» τους ήταν οι κλεψιές και οι αρπαγές πλούτου, ανθρώπων και γης, κατορθώνοντας με τους βίαιους εξισλαμισμούς που εφάρμοζαν και τις κατακτήσεις στη ξένη γι’ αυτούς γη, να αποκτήσουν καθημερινές ελληνικές συνήθειες, εξανθρωπίζοντας κατά κάποιον τρόπο τις άγριες καταβολές τους, υιοθετώντας και μαγειρικές συνήθειες, στις οποίες οι Ελληνίδες νοικοκυρές διέπρεπαν από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι και σήμερα.
Ναι μέν, το όνομα «γκιουζλεμές» προέρχεται από την τουρκική λέξη «goz» που θα πει μάτι, επειδή όταν ψήνονται οι ζύμες κάνουν φουσκάλες που μοιάζουν με μάτια, όμως για την τουρκική ονομασία της πίτας ας μην ξαφνιαζόμαστε, ούτε οι Τούρκοι να διεκδικούν πνευματικά δικαιώματα όπως με τον μπακλαβά, διότι η τουρκική κουζίνα είναι καθαρά ελληνική λόγω του γεγονότος ότι οι Τούρκοι είναι εξισλαμισμένοι Έλληνες και οι τουρκικές ονομασίες που χρησιμοποιούνται από τους Έλληνες, οφείλονται στο γεγονός ότι σε πολλές περιοχές της κατακτημένης Ελλάδας, μιλιόντουσαν και οι δύο γλώσσες (ελληνικά και τούρκικα) και σε άλλες υπερίσχυαν των κατακτητών λόγω του φόβου, ή απαγορευόντουσαν τα ελληνικά με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται υποχρεωτικά τουρκικές λέξεις.
Στο ψητό:… Για να ανοιχτεί το φύλλο του γκιουζλεμέ, βάζουμε σε μια λεκάνη ένα ποτήρι νερό, λίγο Μυτιληνιό ελαιόλαδο, ελάχιστη σόδα μαγειρικής, λίγο αλάτι, και ρίχνουμε αλεύρι δουλεύοντας συγχρόνως τη ζύμη, ώστε να γίνει μαλακή και ελαστική. Βάζουμε σε μία άλλη λεκάνη τη φέτα (2 ποτήρια), δύο αυγά, λίγο αλάτι και πιπέρι, και τα δουλεύουμε πολύ καλά. Μπορούμε κατ’ επιλογήν να προσθέσουμε στη γέμιση κεφαλοτύρι, μυτζήθρα ή ακόμα καί άνηθο, ή μάραθο, ή δυόσμο. Στην συνέχεια παίρνουμε ζύμη και φτιάχνουμε μικρά στρογγυλά μπαλάκια, τα οποία ανοίγουμε και βάζουμε μέσα μια κουταλιά του γλυκού από την γέμιση, τα διπλώνουμε και πατάμε τις άκρες με ένα πιρούνι ή με το χέρι για να κλείσουν. Παίρνουμε ένα τηγάνι, βάζουμε ελαιόλαδο Μυτιλήνης και τηγανίζουμε τα τυροπιτάκια μέχρι να πάρουν χρώμα. Τα σερβίρουμε με τριμμένη ξερή μυζήθρα Μυτιλήνης από πάνω και απολαμβάνουμε ένα πατροπαράδοτο παραδοσιακό πεντανόστιμο πιτάκι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου