Ο Μέγας ή ο Μικρός Παρακλητικός κανόνας που ψάλλονται εναλλάξ κατά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, εκτός Σαββάτων και παραμονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, είναι η ικεσία που απευθύνουν οι Χριστιανοί προς την Παναγία. Ο Μικρός Παρακλητικός κανόνας, χρονολογείται από τον Θ΄ αιώνα, συντάχθηκε από τον μοναχό Θεοστήρικτο και κατ’ άλλους υπό του Θεοφάνους του Γραπτού, και ψάλλεται σε διάφορες περιστάσεις καθ’ όλο τον χρόνο. Η διαφορά μεταξύ των κανόνων είναι ότι ο Μικρός έχει πιο σύντομα τροπάρια από τον Μέγα Παρακλητικό κανόνα, ο οποίος είναι έργο του αυτοκράτορα Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως τον ΙΓ΄ αιώνα...
Και οι δύο κανόνες ψάλονται σε ήχο πλάγιο του τετάρτου και περιλαμβάνουν την ανάγνωση του «Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου…» (ψαλμ. 142), του «Θεός Κύριος…» μετά των Απολυτικίων, του 50ου ψαλμού, των κανόνων, με ενδιάμεση την τάξη του Ευαγγελίου μετά των Αναβαθμών, την θ΄ ωδή μετά των Μεγαλυναρίων και των Εξαποστειλαρίων.
Στις παρακλήσεις οι Χριστιανοί πιστώς και ολοψύχως, εν μετανοία και εκ βάθους ψυχής, με ταπεινή ψυχή, εξ αμετρήτων αναγκών και θλίψεων, εχθρών δυσμενών και συμφορών βίου, ευχαρίστως βοούν και ικετεύουν. Δέονται, ψυχή και διανοία και καρδία και χείλεσι δοξάζουν, κλίνουν γόνυ, θρηνώντας και στενάζοντας αναμέλπουν εφύμνιο προς την Παναγία. Ανυμνούν και γεραίρουν την Δέσποινα του κόσμου, την πανύμνητη Κεχαριτωμένη, την γεννήσασα φως το απρόσιτο, την Παρθένο και άσπιλο, με την άφατο συμπάθεια, που σώζει εκ παντοίων δεινών, κινδύνων και δυσχερών, θλίψεων του βίου και ζάλαις, ειρηνεύει με την γαλήνη του Υιού της και Θεού, είναι θερμή προστασία και πρεσβεία, σκέπη θεία της ζωής, αγαθών η αιτία, πιστών στήριγμα, τείχος απροσμάχητο, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιο, ελπίδα και στήριγμα, της σωτηρίας τείχος ακράδαντο, της ψυχής σωτηρία, μεσιτεία προς τον Θεό, θύρα μετανοίας, μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων. Σώζει πόλη και λαό, είναι των πολεμουμένων ειρήνη, των χειμαζομένων γαλήνη, λιμήν και προστασία των Χριστιανών, καταφυγή, σκέπη και αγαλλίαμα, ελπίς απηλπισμένων, ασθενών συμμαχία, όπλο και τείχος απόρθητο, βοηθός και σωτηρία, νόσων ιατρός, ποταμός της ζωής ανεξάντλητος, αβοηθήτων δύναμη, χαρά των παρθένων, δόξα των μητέρων, ωράϊσμα και κλέος, ακατανόητο θαύμα. Είναι «ο γλυκασμός των Αγγέλων, των θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η προστάτης, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου…».
Διασκεδάζει τον ψυχικό τάραχο και της αθυμίας την ζάλη, ιατρεύει χαλεπαίς αρρωστίες, νοσηρά πάθη, ασθένειες, της ψυχής το άλγος, λυτρώνει από πάσα δυσχέρεια, εμπλείει ευφροσύνη την καρδία, δίδει χαρά, διαλύει τους πειρασμούς, τις επηρείες των δαιμόνων, ανασταίνει εκ φθοράς νοσημάτων, θεραπεύει τις ασθένειες της ψυχής και της σαρκός τις οδύνες, αποδιώκει των πειρασμών τις προσβολές και των παθών τις εφόδους, πληροί τις καρδίες με χαρά, η των θλιβομένων χαρά και αντίληψη, που της αμαρτίας την λύπη εξαφανίζει, το ζοφερό της αγνοίας διώκει, λυτρώνει εκ της κατάρας, δίδει το φως το χαρμόσυνο, άμετρο έλεος, χείρα βοηθείας, προφθάνει σώζοντας από πάσης ανάγκης, θλίψεως και νόσου και βλάβης λυτρώνει, φυλάσσει άτρωτους εκ παντός κινδύνου και εξ εχθρών των πολεμούντων και μισούντων.
Η Παναγία που παρακαλείται ως μητέρα του Λυτρωτού, να γίνει μεσίτρια προς τον Κύριο, μαζί με των Αγγέλων τις στρατιές, τον Πρόδρομο του Κυρίου, των Αποστόλων την δωδεκάδα, και τους Αγίους Πάντες, να οικτηρήσουν και να πρεσβεύουν για την σωτηρία μας. «Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, και κλαυθμόν μη παρίδης, και δάκρυα και στεναγμόν…».
«Επιθυμώ Παναγία, τα κάλλη του Παραδείσου, τον μυρισμόν και τα άνθη, και την τερπνήν ευωδίαν, και τας ωδάς των Αγγέλων, όταν υμνούν τον Υιόν Σου».
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Στρατής Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου