Για μια καλύτερη κοινωνία

Στην καθημερινή μας ζωή διαδραματίζονται συμβάντα που προκαλούν δυσφορία καί σε μερικές περιπτώσεις αποτελούν μεν εξαίρεση αλλά δυστυχώς επηρεάζουν την ομαλή διαβίωση των ανθρώπων. Σε έναν κόσμο που πολλές φορές κυριαρχούν ο παραλογισμός, η συμφεροντολογία και ο εγωϊσμός, που μετατρέπονται σε αψιμαχίες, διαφωνίες, αντεγκλήσεις, απ’ όπου βγαίνει ζημιωμένος ο κάθε άνθρωπος. Οι φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ευαισθητοποιημένων πολιτών για μια καλύτερη κοινωνία, βρίσκουν συχνά αντιμέτωπη την αδιαφορία των συνανθρώπων τους, την αναισθησία, την τάση καταστροφής ότι καλού έχει φτιαχτεί γύρω μας, με αποτέλεσμα να επέρχεται η κούραση, η απογοήτευση, η οπισθοδρόμηση...

 Απεγνωσμένες προσπάθειες και πρωτοβουλίες ακούραστων ανθρώπων, πέφτουν στο κενό αφού είναι δύσκολο να αλλάξει σε πολλά άτομα η νοοτροπία μιας αρρωστημένης κατάστασης που φέρουν εντός τους και είναι διακριτή παντού. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στη δουλειά, στην κοινωνία.

Μοιάζει ακατόρθωτο να μεταβληθεί η αφύσικη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων, διότι θεωρείται ματαιοπονία να πεισθεί φερειπείν ένας αναίσθητος οδηγός ότι είναι επικίνδυνο για την ζωή την δική του και των άλλων να τρέχει, να προσπερνά χωρίς ορατότητα, να σταματά όποτε θέλει, να πετάγεται απ’ όπου να’ ναι, ακόμα και να παρακωλύει την κυκλοφορία, να παρκάρει όπου και όπως τον βολεύει, γιατί έτσι χρίεται πρόβλημα για τον κόσμο. Είναι δύσκολο να σωφρονιστεί ένας ασυνείδητος πολίτης που πρέπει να διατηρεί καθαρούς τους χώρους που ζούμε, χωρίς να πετάει σκουπίδια όπου βρεί, να λερώνει, να χαλάει, να δείχνει γενικώς έλλειψη νοικοκυροσύνης, κοινώς της γυφτιάς του, γιατί κάτι τέτοιο τον κατατάσσει στους βρομιαραίους.

Αποτελεί ουτοπία να κατανοήσει κάποιος που φωνασκεί, ή γεμίζει την κενότητά του με κρότους καί γαυγίσματα, ότι πρέπει να σεβαστεί τους συνανθρώπους του, ειδικά τις ώρες κοινής ησυχίας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση αποτελεί βάρος για την κοινωνία καί τους οικείους του. Ο διασκεδάζων να αναρωτηθεί μήπως ενοχλεί. Ο ομιλών απρεπώς να σκεφθεί ότι είναι υβριστικός, παράλογος, αήθης καί προκλητικός ο τρόπος που εκφράζεται θίγοντας την υπόληψη του άλλου. Να πεισθεί ο εγωπαθής ότι δεν πρέπει να κάνει ότι δεν θέλουν να κάνουν σ’ εκείνον. Να αλλάξει η νοοτροπία αυτού που τα θέλει όλα δικά του στη οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία, θεωρώντας ότι σ’ εκείνον ανήκουν μόνο τα δικαιώματα και στους άλλους τα καθήκοντα.

Χρειάζεται προσπάθεια για να κατανοήσει ο ασυνείδητος εργοδότης, ότι δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τον υπάλληλο γιατί αυτή η κατάσταση τον επιβαρύνει και ζημιώνει την επιχείρησή του, ομοίως και ο υπάλληλος να μην αδιαφορεί στην δουλειά του διότι κάνει κακό πρωτίστως στον εαυτό του. Γενικώς να κατανοηθεί ότι με το να αδικεί ο ένας τον άλλον εν’ ονόματι μιας υποτιθέμενης καλοπέρασης σε βάρος των συνανθρώπων του, δεν οδηγεί πουθενά, αφού λείπει η αγάπη, η φιλία, η φιλανθρωπία, η αδελφοσύνη, που είναι αρετές πολυτιμότερες από στιγμιαίες πονηριτζίδικες απολαύσεις. Δεν μπορεί κανείς να βλέπει μόνο το ατομικό συμφέρον του, γιατί αδικώντας τους συνανθρώπους του με τους οποίους έρχεται σε επαφή καθημερινά καταντά αποκρουστικός, ανεπιθύμητος, βαρετός. Δεν καταξιώνεται ένας άνθρωπος που επιδιώκει την επιτυχία κλέβοντας, πλεονεκτώντας, κοροϊδεύοντας, υπερηφανευόμενος για τις ικανότητες που δεν έχει.

Πώς επίσης, μπορεί να πεισθεί ο ασχολούμενος στο Δημόσιο, από τον προϊστάμενο έως την καθαρίστρια, ότι πληρώνεται για να είναι υπηρέτης-διάκονος του πολίτη, να εξυπηρετεί και να βοηθά πρόθυμα, δείχνοντας πρωτίστως ήθος που δίχως αυτό είναι εξ’ ολοκλήρου αποτυχημένη κάθε πράξη του. Να κατανοήσει ο τελευταίος πολίτης στην «ουρά» της σειράς ότι δεν χρειάζονται κουτοπονηριές για να εξυπηρετηθεί πρώτος. Ο εξυπηρετούμενος να σκεφθεί ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζει τι θέλει, χωρίς να ζητεί παράλογα-παράνομα αιτήματα προτάσσοντας το «φακελάκι», το «μέσον», ή τον «κομματάρχη». Ο γιατρός να κατανοήσει ότι νοσηλεύει και δεν είναι πειραματόζωο ο ασθενής, ούτε είναι αιτία πλουτισμού η υγεία του συνανθρώπου. Ο δικηγόρος να καταλάβει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ζήτημα αμοιβής, αλλά της αληθείας. Ο δημοσιογράφος να σκεφθεί ότι οφείλει να ενημερώνει σωστά, έντιμα και αληθινά για τα τεκταινόμενα, αποφεύγοντας βλακίστικα και ανούσια κουτσομπολιά που σπιλώνουν κάθε άνθρωπο. Πρωτίστως να έχει εκείνος πρώτος σωστή, αληθινή και ειλικρινή ενημέρωση. Ο πολιτικός απαιτείται να είναι έντιμος, δίκαιος, υπηρετώντας την πολιτεία και όχι τα μικροκομματικά συμφέροντα. Να είναι απαλλαγμένος από την «μέθοδο» της ψηφοθηρίας, των ρουσφετιών, της ξύλινης γλώσσας, της σιχαμερής προπαγάνδας, γιατί όλα αυτά τα περιχύνεται η χώρα. Ο επαγγελματίας επιβάλλεται να αποκτήσει ευσυνειδησία και όχι επαγγελματική ασυνειδησία. Ο λόγος και η συμφωνία του να είναι «αντρίκειος», όχι να κοροϊδεύει τον πελάτη, γιατί έτσι δυσφημείται. Ο/Η σύζυγος να σέβεται την οικογένεια, διότι τα λάθη, οι παραλήψεις, ο τρόπος ζωής που επιλέγουν να ζήσουν αυτοί καθώς και τα παιδιά τους, μεταδίδονται στην κοινωνία.

Διότι σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει πλείστα προβλήματα, πως είναι δυνατόν να κατανοήσει ένας τοξικομανής ότι η περιστασιακή δήθεν χαρά που θα αισθανθεί ναρκώνοντας τον εαυτό του, θα τον οδηγήσει στον θάνατο αφού καταστεί ανίκανος και άχρηστος για την κοινωνία. Πώς θα καταλάβει ο αλκοολικός ότι πίνοντας παθιασμένα καταντά ένα εξαρτώμενο άτομο, που δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε καν στον εαυτό του. Τι θα μπορούσε να προσφέρει ένα τέτοιο άτομο στον κόσμο, όταν δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ ένα ποτήρι αλκοόλ; Πως θα πεισθεί αυτός που άφοβα αποφασίζει και εκτρώνει ένα αγέννητο έμβρυο όλο ζωή, διαπράττοντας μέγα έγκλημα; Πως θα κατανοήσει ο εμπρηστής των δασών, ότι καταστρέφοντας το περιβάλλον και την φύση για να εκδικηθεί τους ανθρώπους ή για να πουλήσει οικόπεδα, αρνείται πρωταρχικά την ίδια την ανθρώπινη φύση του, διότι τέτοιες ανέντιμες πράξεις δεν ανήκουν σε ανθρώπους. Πως θα σωφρονισθεί ο «οπαδός» των γηπέδων, κατανοώντας ότι ο υπέρμετρος φανατισμός για την μπάλα είναι μια ανοησία που διχάζει και διαιρεί τους ανθρώπους, προκαλώντας βανδαλισμούς, ζημιές, υβρίζοντας συνανθρώπους τους για το τίποτα. Πως θα καταλάβει ο προσηλωμένος με φανατισμό στο πολιτικό κόμμα, ότι δεν προσφέρει τίποτα στην χώρα ο στείρος κομματισμός και είναι αποδεδειγμένα πλάνη η υποστήριξη με παρωπίδες διαφόρων θέσεων και ιδεολογιών.

ΠΡΟΤΑΣΗ: Ο μεγαλύτερος αυτοκράτορας που βασίλευσε στην Ελληνική και πέραν αυτής επικράτεια, ο Μέγας Κωνσταντίνος, είχε κατανοήσει ότι μόνο με την αγάπη του Χριστιανισμού θα ειρήνευε και θα ενωνόταν ο κόσμος, γι’ αυτό και επεδίωκε να πιστέψει όλος ο κόσμος στον Χριστό. Όλοι οι λαοί ήθελε να γίνουν Χριστιανοί, γιατί έτσι ήταν σίγουρος ότι θα ζούσαν ενωμένοι, ειρηνικά. Επίσης, ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός (γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν), ο Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν θρεμμένος με τις Ελληνορθόδοξες παραδόσεις και δεμένος με την Ορθοδοξία.

Στρατής Ανδριώτης