Μια από τις ομορφότερες παραλίες του νησιού της Λέσβου είναι το «Κανόνι» στους Πύργους Θερμής, έχοντας παρμένο το όνομα αυτό από ένα μεγάλο κανόνι που υπήρχε σ’ αυτή την τοποθεσία, όταν χρησιμοποιούταν ως αεροδρόμιο από τους Εγγλέζους κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Όταν όμως ο κόσμος ειρήνευε, γιατί αυτό ταιριάζει περισσότερο στη ζωή του, εδώ στις ακρογιαλιές του χωριού ερχόταν η ησυχία, η χαρά καί η ευτυχία. Ειρήνευαν, ηρεμούσαν οι άνθρωποι καί ατάραχοι γαλήνευαν απολαμβάνοντας τις μυστηριακές χαρές της θάλασσας...
Εδώ, λίγο πιο πάνω από τους αρχαίους προϊστορικούς οικισμούς της Θερμής, που πολλά λείψανά τους βρίσκονται θαμμένα κάτω από τη θάλασσα, είναι χτισμένα τα σπίτια του χωριού, τριγυρισμένα από τα χαμηλά βουνά και τη θάλασσα που αναπαύεται σε τούτη τη μαγευτική φυσική παραλία, που ανάμεσα στον κάμπο και το πέλαγος ξεκινά παράμερα από το λιμάνι όπου μπαινοβγαίνουν τα καΐκια και οι βάρκες και εκτείνεται στα Γιάργια, απλώνοντας τα δαντελωτά ακρογιάλια της ως τα Καμίνια, πριν τον κάβο του Μαχαιρά, έχοντας απ’ ανοιχτά το νησάκι της Θερμής και γύρω-γύρω τις βαρκούλες και τα καράβια να ταξιδεύουν βιαστικά, σα να τα σχεδίασε περίτεχνος ζωγράφος καταμεσί στο Αιγαίο.
Καλοκαιρινές όμορφες ημέρες. Η θαλάσσια τούτη απόλαυση που χαρίζει ευεξία στο σώμα και στη ψυχή του ανθρώπου, προδιαθέτει τον καθένα για ατέλειωτες ώρες ξεγνοιασιάς, περισυλλογής καί ανέμελης ξεκούρασης, ησυχία του πνεύματος, και διαφυγή από τις μάταιες έγνοιες του πονηρού τούτου κόσμου. Από την αυγή που γλυκοχαράζει η μέρα, την ώρα που το φεγγάρι χάνεται και τα αστέρια τρεμοσβήνουνε, ξεπροβάλει ο ήλιος και η παραλία αποκτά την όμορφη ξέχωρη θωριά της. Ύστερα έρχεται το καταμεσήμερο που ο ζεστός ήλιος μαζί με την θαλασσινή αρμύρα ψήνουν χαϊδεύοντας τα κορμιά των λουομένων που ηλιοκαμένοι παίρνουν ένα όμορφο μελίχρυσο χρώμα. Περπατώντας γιαλό-γιαλό στην ακρογιαλιά ή ξαπλωμένοι στην άμμο, καθισμένοι στις θαλασσόπετρες και στα βραχάκια, κάτω από τα αρμυρίκια, τις ομπρέλες και το ίσκιο τους, απολαμβάνουν τη θάλασσα που μοσχοβολά, την φυσική ομορφάδα του τοπίου που φτιάχνει την διάθεση και το κέφι των ανθρώπων. Ακούγοντας τους εξαίσιους ύμνους της θάλασσας και την ανάσα της, σα να είναι μαγεμένοι που βρίσκονται κοντά της. Αγναντεύοντάς την να απλώνεται ως τα βουνά της απέναντι δικιάς μας Ανατολής, απλώνοντας τα χέρια για να αγγίξουν και να νοιώσουν το παράπονό της, καθώς κολυμπούν στα ρηχά νερά τούτης της παραλίας, στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου για να δροσιστούν, μαζί με τα μικρά ψαράκια που παιχνιδίζουν σαστισμένα. Χαιράμενοι την μπουνάτσα και τα μελτέμια όταν φέρνουν το δροσερό απαλό αγέρι από το πέλαγος, σηκώνοντας κύματα που αφρισμένα σβήνουν πάνω στα χαλίκια, στα χρωματιστά βότσαλα και στην άμμο της ακρογιαλιάς. Απολαμβάνοντας ευχαριστηριακά τις στιγμές που το αγέρι ξεμπουκάρει από ανοιχτά και κάνει στην επιφάνεια της θάλασσας κάτι λογής λογής ρεματικές, δίνοντας εξαίσιους σχηματισμούς σαν πινελιές, αλλάζοντας χρωματισμούς καθώς αντικατοπτρίζεται πάνω της ο καταγάλανος ουρανός της Ελλάδας.
Έτσι παραλλαγμένη η μορφή της, πάντα όμως η ίδια θάλασσα, σκορπά απλόχερα τις χάρες της, δημιουργώντας κάθε λογής αισθήματα στις καρδιές των ανθρώπων. Απλωμένη αισθησιακά στα πόδια τους, πάνω σε τούτη την πανέμορφη παραλία, αφημένη στις αγκαλιές τους, ώσπου να δύσει ο ήλιος και να αρχίσει να σκοτεινιάζει το πέλαγος βαθιά ερημωμένο. Αφήνοντας χαραγμένες ενδόμυχα στη θύμηση του καθενός τις ωραίες στιγμές της θάλασσας. Ενός ακόμα Ελληνικού θαύματος. Γιατί τούτο το πράγμα δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού. Το φως του ήλιου, τον γαλάζιο ουρανό, την καθαρότητα του αέρα, την διαύγεια της θάλασσας που όλα μαζί αποτελούν αφορμές για να δοξολογείς αενάως τον Θεό.
Στρατής Ανδριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου