Κάποτε, τα καλοκαίρια μας...

 "Κάποτε, τα καλοκαίρια μας, μετρούσαμε,

πόσα παγωτά φάγαμε,

πόσα μπάνια κάναμε.

Λάμπαμε από χαρά,

με τα πρώτα καρπούζια.

Τα βράδια είχαμε κι ένα μακρυμάνικο, για τα θερινά σινεμά, δίπλα στη θάλασσα.

Οι ντομάτες μόσχομύριζαν,

τα ροδάκινα ξεχείλιζαν,

από γλύκα.

Ξεχνιόμαστε,

στις ατέλειωτες βόλτες

και μόνο η πείνα,

μας γυρνούσε σπίτι...

«Στρατούλα, η Παναγία είναι δική σου…»

 

Η Θαυμαστή αποκάλυψη του παρεκκλησίου της Παναγίας Γοργοϋπηκόου στους Πύργους Θερμής της Λέσβου έγινε το 1952. Στην 14χρονη τότε, Ευστρατία Κλειδαρά, εμφανίσθηκε στον ύπνο της, κάτω από ένα δέντρο συκαμιάς, έξω από το σπίτι της, μια γυναίκα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μικρό παιδί. Η Στρατούλα, όπως την ονόμαζαν στο χωριό, ρώτησε την γυναίκα αν θέλει να φάει κάτι το παιδί της, ή εκείνη, ή αν γυρεύει κάποιον. Εκείνη της απάντησε ότι δεν χρειάζεται κάτι. Μετά την ρώτησε που μένει και εκείνη της αποκρίθηκε ότι μένει στη γειτονιά της, δίπλα στο σχολείο του χωριού και ότι γιορτάζει την 1^η Οκτωβρίου και θέλει να την λειτουργεί κάθε χρόνο! Το όνειρο αυτό το είδε τρία συνεχόμενα βράδια!

Πάμε για ούζο…

 

του Στρατή Ανδριώτη

Παραδεισένια ζωή! Ένα ποίημα οι αναμνήσεις που γίνονται  μουσική της ψυχής. Μια ζωγραφιά κάθε όνειρο που ζήσαμε σε έναν αλησμόνητο κόσμο. Στο νησί της Λέσβου, στην ονειρική παραλία με το πλακόστρωτο μουράγιο του λιμανιού της Θερμής. Στο τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα, να σε φιλεί το κύμα, καθώς φυσάει το μελτέμι! Ταξιδεύοντας στο πέλαγος, ανάμεσα στα φωτεινά χρώματα του ήλιου της Ελλάδας, του δειλινού και της αυγής του Αιγαίου. Ένα θαυμαστό ταξίδι που το χαίρεσαι όταν το ονειρεύεσαι, όταν το ζεις, όταν το θυμάσαι.

Μου λείπει η μυρωδιά των καλών ανθρώπων...

Μου λείπει η μυρωδιά των καλών ανθρώπων...

Θα με ρωτήσεις, ′′ - Μα πώς μυρίζουν οι καλοί άνθρωποι?". Και θα χαμογελάω.

Δεν θα βιαστώ να σου απαντήσω για να μην εξορίσω τις στιγμές και τη γλύκα της ψυχής τους.

′′-Σαν ζεστό ψωμί! Έτσι μυρίζουν οι καλοί άνθρωποι! Σαν τα χεράκια της γιαγιάς όταν είσαι μικρή!

Σαν το πουλόβερ του παππού όταν σε αγκάλιαζε!

Η 5.200 χρόνων ακτινωτή πόλη Θερμή - η μόνη προϊστορική θέση στην Λέσβο, που ανασκάφτηκε συστηματικά!

 Ο προϊστορικός οικισμός της Θερμής στην ανατολική ακτή του νησιού της Λέσβου, σε απόσταση 10 χλμ. περίπου βόρεια της πόλης της Μυτιλήνης. Εντοπίστηκε και ανασκάφηκε από τη Βρετανική Σχολή Αθηνών, εκπροσωπούμενη από την αρχαιολόγο Winifred Lamb, κατά τα έτη 1929-1933. Η έρευνα αποκάλυψε μία σημαντική πόλη της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3200 - 2400 π.Χ.) με πέντε διαδοχικές οικοδομικές φάσεις (Θερμή Ι-V), καθώς και οικιστικά κατάλοιπα της Μέσης και Ύστερης Εποχής του Χαλκού (2000 - 1300 π.Χ.). Μετά την ολοκλήρωση των ανασκαφικών εργασιών, ο χώρος επιχωματώθηκε για την προστασία των καταλοίπων και παρέμεινε ουσιαστικά απροσπέλαστος στους ειδικούς επιστήμονες και άγνωστος στους απλούς επισκέπτες για πολλές δεκαετίες.

Στη μνήμη της Ευαγγελίας Σαρικέλλη.

 

Απόσπασμα από αφήγηση της Ευαγγελίας Σαρικέλλη, που «έφυγε» στις 2 Οκτωβρίου του 2023, στα 99 της χρόνια στους Πύργους Θερμής Λέσβου. Η αφήγηση αυτή έγινε διήγημα από την δισέγγονή της Ραφαέλλα Σαρικέλλη μαθήτρια του Δ.Σ. Λουτρόπολης Θερμής και βραβεύτηκε το 2019 στον 11ο διαγωνισμό γραπτού λόγου των εκδόσεων Πατάκη το 2019....

Ο ξεριζωμός μας το 1922.

Οι γονείς μου ήρθαν εδώ το 1922. Πρόσφυγες από το Αϊβαλί. Η μητέρα μου ήξερε καλά γράμματα. Μέχρι τα 14 της πήγαινε σχολείο. Έφτασε μέχρι το Γυμνάσιο. Τότε το λέγανε Ελληνικό. Πήγε μέχρι την Δευτέρα του Ελληνικού. Ήμασταν από καλή οικογένεια και είχαμε τον τρόπο μας

Την ημέρα που έγινε ο διωγμός, η μάνα μου έψηνε ψωμί στον φούρνο. Τους ειδοποίησαν άξαφνα να φύγουν, αλλιώς θα τους σκότωναν οι Τούρκοι. Έφυγε αμέσως. Πήρε μόνο δύο καρβέλια ψωμί για να ταΐζει τα παιδιά της. Πήρε και ένα κουμάρι νερό. Από εκεί που ήταν το σπίτι τους περπάτησαν 10 χιλιόμετρα για να τους ελέγξουν οι Τούρκοι, άμα είχαν χρυσαφικά, για να τους τα πάρουν.

ΕΥΘΥΜΕΣ, "ΜΕΘΥΣΤΙΚΕΣ" ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Ποτοποιία ΜΑΤΘΑΙΟΥ - MATIS της Μυτιλήνης. Μεγάλη η ιστορία της από το 1861. Πολλές οι αναμνήσεις, που παραμένουν χαραγμένες στη θύμησή μας. Πολλοί και οι άνθρωποι που σύχναζαν σ' αυτή την επιχείρηση και συναποτελούν μεγάλο μέρος αυτής της ιστορίας.

Είναι ευχάριστο, αλλά και συγκινησιακό βίωμα να έρχεται ο πελάτης και να μας λέει ότι σ' αυτή την ποτοποιϊα δούλευε ο προπάππος του στα τέλη του 19ου αιώνα, ή ότι κάποιος πρόγονός τους, καζάνιαζε και έβγαζε το απόσταγμα.

Χρυσούλα Χατζηγιαννιού , η «Σαπφώ» , η «Ποιήτρια του Αιγαίου».

Η Χρυσούλα Χατζηγιαννιού, η «ποιήτρια του Αιγαίου», έφυγε  στις 17 Μαρτίου 2023 έφυγε  από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών.  

Εκπαιδευτικός, ποιήτρια, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1925, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε σε σχολεία της Ελλάδας, της Κύπρου και της Κωνσταντινούπολης.

Γεννήθηκε στους Πύργους Θερμής Λέσβου.

Ιστορικό εύρεσης εικόνας Αγίου Φιλίππου σε σπήλαιο της Θερμής Λέσβου.

 Στην προέκταση του λόφου των Καρυών, που βρίσκεται το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Λέσβο, εκτείνεται η λοφοσειρά του Παλαμά όπου βρίσκονται σπήλαια στα οποία ασκήτευαν τα παλαιότερα χρόνια πολλοί μοναχοί.

Στο βιβλίο «Η εύρεσις της εικόνας του Αποστόλου Φιλίππου» της Βασιλικής Ράλλη, αναφέρεται ότι επί τουρκοκρατίας στο σπήλαιο του Αγίου Φιλίππου, γύρω στο 1850 συνέβη μία θαυμαστή αποκάλυψη. Ένας βοσκός ονομαζόμενος Χριστόφας ήταν βοσκός στις βουνοσειρές του «Παλαμά». Μαζί με την ευσεβή γυναίκα του Μαρία, πήραν για ψυχοπαίδι τον ορφανό Φίλιππο που τους βοηθούσε στις δουλειές. Ένα βράδυ όμως ο 15χρονος τότε Φίλιππος εξαφανίστηκε και από τότε δεν ξαναγύρισε στο σπίτι.

Στον πύργο της οικογένειας Αλαμανέλλη: Η Αρχόντισσα του πύργου.

 Θα μπορούσα να μιλώ για τον πύργο των Αλαμανέλληδων με αριθμούς, νούμερα και χρονολογίες, όμως σε αυτά τα ιστορικά σπίτια ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο. Δεν είναι ούτε συνωμότης, αλλά ούτε καν φίλος. Απλά κάνει σωστά τη δουλειά του. Μετράει το τικ και το τακ τόσο διαδοχικά ορθά που σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει. Το ρολόι στον τοίχο, κειμήλιο της προηγούμενης γενιάς, προφανώς προικώο του πατέρα προς την κόρη, στέκεται εκεί και μετράει δεκάδες χρόνων αλάνθαστα. Κι εμείς σε μια γωνιά ενός πολύ αναπαυτικού καναπέ μιλάμε για το σήμερα, το χθες, αλλά και για το συναίσθημα που αφήνουν τα σπίτια στους ιδιοκτήτες τους. Όχι όλα τα σπίτια, αν και θεωρώ ότι όλα τα σπίτια κάτι έχουν να πουν, αρκεί να είσαι έτοιμος να τα ακούσεις. Όμως γι’ αυτά τα σπίτια που έχουν διαγράψει μια ιστορική πορεία δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι δέος για το πόσο ασήμαντοι είμαστε όλοι εμείς που τα προσπερνάμε, ενώ εκείνα στέκουν ακάθεκτα στο χρόνο….

«Το γκιρ-γκιρ…»

 

του Νίκου Λικαρδόπουλου

…Και οι γκιργκιράδες, όπως ονόμαζαν τους εαυτούς τους οι θαλασσοδαρμένοι ψαράδες, που αποτελούσαν το πλήρωμα στο μεγάλο μονοκάταρτο καΐκι, το γνωστό γρι-γρι, αλλά και στο μικρότερο βοηθητικό σκαρί, τη σαντάλα ή καϊκάκι, που συρόταν πάντα από πίσω του τραβώντας με τη σειρά της τις ξύλινες βάρκες με τις δυο μεγάλες λάμπες στην πρύμη τους η καθεμιά.

«Άγιος Ιωάννης» ήταν με τ’ όνομα το γρι-γρί, που θυμάμαι αραξοβολημένο στο μικρολίμανο του χωριού μου, ιδιοκτησίας τών αδελφών Ανδριώτη. Του Στέλιου, μηχανικού, του Νίκου, ψαροκαπετάνιου, και του καπετάν Χαρίλαου μέσα σ’ όλα ακόμα και στις οικονομικές δοσοληψίες με τους ψαρομανάβηδες της ιχθυόσκαλας.

ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΌ ΜΑΣ ΣΠΊΤΙ...

Κάτι τέτοιες βροχερές μέρες φίλοι μου, το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στο χρόνο... Στο πατρικό μου σπίτι... Τότε που παιδάκια βλέπαμε για ώρες την βροχή να πέφτει... Και αναπόλησα!!!

Το σπίτι των γονιών μας, είναι το μόνο σπίτι που μπορείς να πας οποτεδήποτε, απρόσκλητος!

Το μόνο σπίτι που μπορείς να βάλεις κλειδί στην πόρτα και να μπεις μέσα! Το σπίτι που έχει αγαπημένα μάτια που κοιτάζουν την πόρτα μέχρι να σε δουν!

Το σπίτι που σου θυμίζει τις μέρες σου χωρίς ανησυχίες και την ευτυχία σου κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας.

«Ψαλλῶ τῶ Θεῶ μου ἔως ὑπάρχω…».

 

«Ψαλλῶ τῶ Θεῶ μου ἔως ὑπάρχω…».

Ο Στυλιανός Ανδριώτης γεννήθηκε και έζησε όλη τη ζωή του στους Πύργους-Θερμής της Λέσβου από γονείς Αϊβαλιώτες, πρόσφυγες του ’22. Ήταν εγγονός του Μουσικοδιδασκάλου καί πρωτοψάλτη της Κάτω Παναγιάς του Αϊβαλιού, Δημητρίου Μπακλά. Ζώντας σε χριστιανικό περιβάλλον, αξιώθηκε σε νεαρή ηλικία και έκτοτε αδιαλίπτως να πλαισιώσει το αναλόγιο της ενορίας του χωριού του, που δεν εγκατέλειψε επί επτά δεκαετίες, δεικνύοντας μεγίστη αγάπη προς την ψαλτική. Λαμπρύνοντας με την χαρισματική και αγγελική φωνή του τις εορτές και τις μνήμες των Αγίων της Ορθοδοξίας.

« Πως έσωσε ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ την Μονή Πετράκη από τρομοκρατικό κτύπημα»

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ από νοσοκόμα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ « Πως έσωσε ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ την Μονή Πετράκη από τρομοκρατικό κτύπημα»

Να πάμε στην μαρτυρία αμέσως της Νοσοκόμας

« απόγευμα Λαμπροδευτέρας είχα βάρδια στην πτέρυγα …»

« όλη αυτή η κατάσταση με την επιδημία μας έχει εξουθενώσει»

« πολλές φορές το άκουσμα της καμπάνας και του σήμαντρου( αν και δεν ακούγεται πολλές φορές ) από τις Ακολουθίες που γίνονται στην διπλανή μας Ιερά Μονή Πετράκη για εμάς αλλά και για τους ασθενείς είναι μια παρηγοριά»

« φέτος τίποτε , νέκρα»...

Σκοτώνουν ζώα, βεβηλώνουν εκκλησίες, λεηλατούν σπίτια και κτήματα.....

Η άλλη Ελλάδα μας.....

Δεν ξέρει από δάνεια, πιστωτικές κάρτες, μετοχές... Δεν χρωστάει πουθενά.

Δεν έχει πάει ποτέ σε Mall, δεν έχει παρευρεθεί σε δεξιώσεις, δεν έχει κάνει διακοπές σε νησιά, δεν ξέρει από κρέμες ομορφιάς, δίαιτες αδυνατίσματος, και δεν γύρισε ποτέ κεφάτη απ’ του Βερόπουλου. Δεν πήγε ποτέ...

Όταν κλαίει η ψυχή σου........

Με αξίωσε ο Θεός να ψελνω στον Ενοριακό Ναό του χωριού μου. Οι φετινές Άγιες ημέρες στιγματίστηκαν από την κεκλεισμένων των θυρών τέλεση των Ιερών Ακολουθιών.

Είναι συγκινητικό, στενάχωρο, λυπηρό, αποκαρδιωτικό, να συμμετέχεις σε ότι ωραιότερο υπάρχει στη ζωή μας και να είναι άδεια η Εκκλησία, άδεια τα στασίδια, μόνα τους τα εικονοστάσια, χωρίς να μπορεί να τα προσκυνήσει κανείς.

Αισθάνεσαι να κλαίει η ψυχή σου, για την μάνα και τον πατέρα που κλαίνε επειδή δεν επιτρέπεται να προσκυνήσουν τον Νυμφίο Χριστό, τον Εσταυρωμένο Χριστό, τον Αναστάντα Χριστό!

Κλαίει η ψυχή σου για την μάνα και τον πατέρα που δεν μπορούν να ακούσουν τα παιδιά τους που ψέλνουν τους υπέροχους Θείους Ύμνους...

Το Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Καθημερινά, πολλά σπουδαία γεγονότα τελούνται παγκοσμίως, που έχουν να κάνουν με επιστημονικές έρευνες και σπουδαίες εφευρέσεις, όμως το μακράν σπουδαιότερο τελούμενο γεγονός επί της γης, είναι η Θεία Λειτουργία που τελείται στους Ορθοδόξους χριστιανικούς Ναούς. Είτε αυτοί είναι μεγαλοπρεπείς, είτε είναι ένα απομακρυσμένο εξωκλήσι πάνω στο βουνό. Και αυτό διότι, στο Μυστήριο πρωταγωνιστεί η παρουσία του ίδιου του Ιησού Χριστού και Θεού μας!!! Διότι η Ορθοδοξία φυλλάτει την Αλήθεια περί της υπάρξεως και της Αποκάλυψης του Θεού!!!

Eάν γνωρίζαμε τι ακριβώς συμβαίνει κατά την διάρκεια της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας, θα συμμετείχαμε με χαρά αδιαλείπτως, χωρίς να μας σκανδαλίζει η όποια αμαρτωλότητα προσώπων. Όλοι άνθρωποι είμαστε και αμαρτάνουμε. Εφόσων μας ανέχεται ο Θεός όλους μας, ποιο ο λόγος εμείς να παραμένουμε απόμακροι και κατήγοροι της Αλήθειας του Θεού; Δεν θα κρίνουμε εμείς την αμαρτωλότητα του άλλου, διότι αυτός μπορεί να μετανοήσει και να σωθεί, ενώ εμείς να μείνουμε μακρυά από τον Θεό κατακρίνοντας τους συνανθρώπους μας...

Τι σημαίνουν οι στίχοι στα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς;

Σύμφωνα με μελέτη του Δημήτρη Καραμάτσκου (Μάστερ Θρησκειολογίας), οι στίχοι των καλάντων της πρωτοχρονιάς είναι στίχοι θρησκευτικοί (των καλάντων) και στίχοι που απευθύνονται σε κοπέλα (στην αγαπημένη). Μέσα από τα κάλαντα εκφράζονται καλυμμένα τα αισθήματα αγάπης του νέου καλαντιστή προς την αγαπημένη του.

Η σειρά των στίχων είναι εναλλάξ ένας στίχος των καλάντων, που αναφέρεται στον Άγιο Βασίλη, και στη συνέχεια ένας στίχος που εκφράζει την αγάπη και απευθύνεται στην κοπέλα, προς την οποία και για την οποία λέγονται τα κάλαντα. Στο διαδίκτυο σε πολλούς δικτυακούς τόπους υπάρχει η ιστορία ενός νέου στην εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ερωτοχτυπημένου, που λέει τα κάλαντα σε μια αρχόντισσα και απευθύνει τους στίχους του στη νεαρά, μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας και με τους στίχους αυτούς, καμουφλαρισμένους της εκφράζει τον έρωτά του...

Το θρυλικό Σάρλιτζα Παλλάς αναμένει ακόμη.....

φωτο: Μαρία Μπουρού

 Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν θα πίστευα ότι θα μπορούσα να περιηγηθώ στο εσωτερικό του θρυλικού Σάρλιτζα Παλλάς χωρίς κανένα εμπόδιο, ούτε ένα συρματόπλεγμα. Το ονομαστό ξενοδοχείο της Λέσβου, κοντά στην πόλη της Μυτιλήνης, και συγκεκριμένα στη Θερμή, βορειότερα της στροφής για τη Μόρια, στέκει σαν ένα γοητευτικό ερείπιο από τότε που έκλεισε, το 1982, και περιμένει να συνεννοηθούν οι υπηρεσίες ώστε να αντιμετωπισθεί επιτέλους με τη σοβαρότητα που του αρμόζει. Αρμόδια αρχή είναι η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, που έχει πλέον νέα αρχή. Ιδιοκτήτης τυπικά είναι ο ΕΦΚΑ (πρώην ΕΤΑΑ/ΤΣΑΥ), αλλά σύμφωνα με προγραμματική σύμβαση του 2016 έχει παραχωρηθεί η χρήση και η εκμετάλλευση στην Περιφέρεια. Κατάλοιπο του λαμπρού αστικού κεφαλαίου της Λέσβου και της οικονομικής ακμής των πρώτων χρόνων του εικοστού αιώνα, το Σάρλιτζα Παλλάς είναι διατηρητέο μνημείο από το 1987 αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, αποσυντίθεται. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι...

Η αγορά της Μυτιλήνης - 1ο ΕΠΑΛ Μυτιλήνης (συνέντευξη)

Πλάζ "Κανόνι" - Καλό καλοκαίρι!!!

Παλαιό πυργόσπιτο - Πύργοι Θερμής

Σπάνιες παλιές φωτογραφίες από το Δημοτικό Σχολείο Πύργων - Θερμής Λέσβου

Από το "ΘΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ", την εξαιρετική ιστοσελίδα (facebook) του Δημοτικού Σχολείου Λουτροπόλεως Θερμής Λέσβου. Σημειωτέον ότι το εν λόγω Σχολείο παρουσιάζει σημαντική και πολυποίκιλη εκπαιδευτική, πολιτιστική και παντός είδους δράσης και έργου. 

Δυο φουρνιές παλιών φωτογραφιών ήρθαν στα χέρια μας μετά την πρόσφατη έκκληση που κάναμε για τις φωτοθήκες , που θέλουμε να δημιουργήσουμε στο σχολείο, ώστε βλέποντας τις τα παιδιά να «αναπλάθουν» με τη μνήμη τους το παλιό σχολειό, τις συνθήκες που λειτουργούσε, τις δραστηριότητες που φιλοξενούσε.
.............................................................................
Η πρώτη αφορά το Δημοτικό Σχολείο των Πύργων Θερμής ,(που λειτούργησε για πολλά χρόνια σαν μονοθέσιο μέχρι να καταργηθεί και τοαρχείο του να μεταφερθεί στο Δημοτικό της Θερμής). Η δεύτερη αφορά τοΔημοτικό της Θερμής .
............................................................................
Δημοσιεύουμε τρεις φωτογραφίες από το Δημοτικό των Πύργων Θερμής...

Η ιστορία των ανακαλύψεων του προϊστορικού οικισμού της Θερμής στη Λέσβο

«Θερμή Λέσβου: 1936-2014» είναι ο τίτλος διάλεξης της Επίτιμης Εφόρου Αρχαιοτήτων Όλγας Φιλανιώτου, που θα δόθηκε το 2014, στο Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών (Μητσαίων 9, σταθμός μετρό Ακρόπολη). Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των Αιγαιακών Διαλέξεων που διοργανώνει ο «Αιγεύς – Εταιρεία Αιγαιακής Προϊστορίας» σε συνεργασία με το Σουηδικό Ινστιτούτο Αθηνών.

O προϊστορικός οικισμός της Θερμής στη Λέσβο είναι ένα από τα πρωιμότερα παραδείγματα αστικοποίησης στη Μεσόγειο, με αστικά χαρακτηριστικά και πολεοδομική οργάνωση από τις αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ. Με πέντε κύριες οικοδομικές φάσεις της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, καθώς και φάσεις της Μέσης και Ύστερης Χαλκοκρατίας, η πόλη αυτή, σ’ ένα θαλάσσιο δρόμο που ενώνει το βόρειο με το νότιο Αιγαίο, τη Δύση με την Ανατολή, εντάσσεται σ’ έναν ευρύ πολιτισμικό ορίζοντα, που περιλαμβάνει τα Βαλκάνια και την Τροία στο βορρά, ως την Κύπρο στο νότο, χωρίς να λείπουν οι επαφές με τις Κυκλάδες και την ηπειρωτική Ελλάδα...