Ο Ακίνδυνος ήταν ο επιστάτης της Ιεράς Μονής Καρυών Θερμής της Λέσβου την εποχή που Ηγούμενός της ήταν ο Άγιος Ραφάήλ (1455-1463). Ήταν εκείνος που αντίκρυσε τους Μάρτυρες θανατωμένους από τους Τούρκους την Λαμπροτρίτη του 1463 καί τους οποίους ενταφίασε...
Τον γέροντά του, τον Άγιο Ραφαήλ περιγράφει με εκπληκτική χάρη ο ίδιος ο Ακίνδυνος στις σπηλιές της Παντέρας όπου κρυβόταν μετά τον χαμό:
"Θυμάμαι τότε που Σε αντίκρυσα για πρώτη φορά, ήταν σαν να έγινε μέσα μου ένας απερίγραπτος σεισμός. Όλα στην ψυχή μου έγιναν γοητεία καί ταραχή... Κι ο ίδιος μου ο εαυτός φάνταξε μέσα μου σαν ξένος. Είπα να τρέξω μακριά, κάτι σα να βγώ από το πετσί μου, να λιποθυμήσω έστω. Μα ήταν τότε που γύρισες καί μου χαμογέλασες... Μου χαμογέλασες καί η ζωή μου διαποτίστηκε από εκείνο το χαμόγελο. Πόσες φορές έκτοτε δεν με στήριξες με το ίδιο εκείνο χαμόγελο, δεν με γέμισες χαμογελώντας με την ειρήνη του Θεού! Το ίδιο χαμόγελο το ξαναδιάβασα καί στο πριονισμένο σου σαγόνι, εκείνη τη φοβερή Λαμπροτρίτη.
Έτσι με γιόμιζες ελπίδα... μιλούσες όπως πάντα σοβαρά κι η μορφή σου είχε μια τέτοιαν ηπιότητα κι ηρεμία, που για μιαν ακόμη φορά αιχμαλλωτίστηκα στη μαγεία της... Μιλούσες ασάλευτος... Το πρόσωπό σου χλωμό, σχεδόν κέρινο, το γιομάτη αγάπη κι υγρό βάθος, είχε την έκφραση εκείνη που δεν σήκωνε αντίρρηση... Η Αγαπημένη ψυχή που χάθηκε καί μας άφησε ορφανούς... Κι έκραξα, σ' Εσένα, Αγιασμένη ψυχή, έλα στη μοναξιά μου καί ιδές τον πόνο μου. Δίδαξέ με τι είναι δίκιο καί τι άδικο...
Έψελνες κι ήταν σαν να 'λαμπε γύρω μας ο Αυγερινός. Απαλή αστροφεγγιά μας εσυντρόφευε κι ας φτερούγιζε τριγύρω ο θάνατος... Τα βαθυγάλανα μάτια Του, όμοια βουρκωμένη θάλασσα, να πλανιώνται μακριά στα βουνά της Μικασίας...
Ήταν σα να έπαψα να ζώ... Τον κοίταξα στα μάτια καί μαγνητίστηκα. Κι είπα μέσα μου "Έτσι Θεέ μου, θα είναι καί στη θεία Παράδεισο;"
...Ήταν όταν σήκωσα τα μάτια μου να δώ τριγύρω που γύρισε καί μου χαμογέλασε. Πνίγηκα παρευθύς μέσα στο βαθύ του βλέμμα να φωτοβολά αγάπη... Είχα πνιγεί μέσα σε 'κείνο το χαμόγελό Του. Εκείνα τα βαθυγάλανα σαν το Αιγαίο Πέλαγος μάτια Του με είχαν καταπιεί... Αν μπορούσα να περιγράψω τη γοητεία του Γέροντά μας με τρείς λέξεις θα διάλεγα: Θυσία, Πίστη, Αγάπη. Σταυρωμένη Αγάπη που έλεγε κι Εκείνος... Τα μάτια θυμάμαι εκείνα τα βαθυγάλαζα μάτια φωτισμένα με το Άχτιστο Φώς, να φωσφορίζουν μέσα σε μια θάλασσα αγάπης... σ' αγκάλιαζε με τη φωτεινή γκριζογάλανη ματιά του να σε πνίξει σ' ένα κύμα καρδιακής αγάπης... ανοιγόκλεινε στοχαστικά τα μάτια, έκανε να θυμηθεί καλύτερα παλιές αναμνήσεις, τα δάχτυλά του να φυλλομετρούν τις τρίχες της δασσιάς του γενειάδας, που τώρα άρχιζεν εδώ καί εκεί να ξεπετά γκρίζες αχνές ανταύγειες...
Όλοι θέλαμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον Γέροντά μας Ραφαήλ. Ο άγιος Ηγούμενος σπάνια μιλούσε για τον εαυτό του καί πάντοτε αποσπασματικά: "Κατάγομαι εξ Ιθάκης νήσου, εμαθήτευσα παρά Πλήθων εν Κάστρω του Μυζηθρά... Τυγχάνω καί Ιατρός καί Χιλίαρχος της Εθνικής ημών αρμάδας..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου